حضرت، سپس به استدلال مهم و روشنى در اين زمينه پرداخته و مى‌فرمايد: «به خدا سوگند! هر زمان، قوم و ملّتى، در درون خانه‌اش، مورد هجوم دشمن قرار گرفته، ذليل و خوار شده است، «فو اللّه! ما غزي قوم قطّ في عقر [1] دارهم إلّا ذلّوا.» روشن است آنهايى كه در درون خانه خود، مورد تهاجم دشمن قرار مى‌گيرند، به آسانى روحيه خود را از دست مى‌دهند و احساس شكست مى‌كنند و همين امر، به شكست آنها مى‌انجامد.

از سوى ديگر مهاجم، هيچ گاه رعايت حفظ مصالح خانه و كاشانه و شهر و ديار قومى را كه مورد هجوم واقع شده‌اند نمى‌كند، مى‌زند و مى‌كوبد و ويران مى‌كند و پيش مى‌آيد، ولى صاحب خانه ناچار است اين امور را رعايت كند، چرا كه سرمايه‌هاى او را تشكيل مى‌دهد و همين گونه ملاحظات، فعّاليت آنها را محدود مى‌كند و اى بسا منجر به شكست مى‌شود.

هنگامى كه جمعيّتى در خانه خود مورد هجوم قرار مى‌گيرد، زن و فرزندان و كودكان در لابه‌لاى جنگجويان قرار مى‌گيرند. مهاجم، بى‌پروا خون مى‌ريزد و پيش مى‌آيد، ولى صاحب خانه، مجبور به رعايت مسائل انسانى مربوط به خويش است.

اين امر نيز كار او را به كندى مى‌كشاند.

مجموع اين امور و امورى ديگر، دليل بر شكست قومى است كه در خانه خود مورد تهاجم قرار گيرند. به همين دليل، در غزوات اسلامى، هميشه (جز در بعضى از موارد استثنايى كه شرايط خاصى وجود داشته، مانند جنگ احزاب) دستور داده مى‌شد كه جنگجويان، به خارج شهر و به استقبال دشمن بروند.

سپس امام عليه السّلام به عنوان نتيجه گيرى مى‌فرمايد: «ولى شما، هر كدام، مسئوليت را به گردن ديگرى انداختيد و دست از يارى هم برداشتيد تا آنجا كه مورد هجوم‌

[1] «عقر» (بر وزن ظهر) به معناى «اساس و ريشه هر چيزى» است. و اين كه به پى كردن شتر، عقر (بر وزن ضرب) گفته مى‌شود، به خاطر اين است كه اساس و ريشه آن را مى‌زنند، به طورى كه شتر تعادل خود را از دست مى‌دهد و به روى زمين مى‌افتد.