بنى غامد-) به شهر انبار، حمله كرده و لشكر او، وارد آن شهر شده‌اند و حسّان بن حسّان بكرى (فرماندار و نماينده من) را كشته و مرزبانان شما را از آن سرزمين بيرون رانده است. به من خبر رسيده است كه يكى از آنها، به خانه زن مسلمان و زن غير مسلمان ديگرى كه در پناه اسلام جان و مالش محفوظ بوده، وارد شده و خلخال و دستبند و گردن بندها و گوشواره‌هاى آنان را از تنشان بيرون آورده است، در حالى كه هيچ وسيله‌اى براى دفاع از خود، جز گريه و زارى و التماس نداشته‌اند! آنها (بعد از اين همه جنايات)، با غنائم فراوانى، به شهر و ديار خود بازگشته‌اند بى آن كه حتى يك نفر از آنان آسيب ببيند يا خونى از آنها ريخته شود. اگر به خاطر اين حادثه (بسيار دردناك)، مسلمانى از شدّت تأسّف و اندوه بميرد، ملامتى بر او نيست، بلكه به نظر من، سزاوار است.

شرح و تفسير

اگر كسى از اين غصّه بميرد سزاوار است!

در اين فراز از خطبه امام عليه السّلام بعد از ذكر آن مقدّمه كوتاه و بسيار پر معنا و پر محتوا، وارد ذى المقدمه مى‌شود و انگشت روى يك نمونه بارز از پيامدهاى شوم ترك جهاد گذارده، مى‌فرمايد: «آگاه باشيد! من شب و روز، پنهان و آشكار شما را به مبارزه با اين گروه (معاويه و حاكمان شام) فرا خواندم و گفتم پيش از آن كه آنها با شما نبرد كنند، با آنان بجنگيد، ألا و إنّي قد دعوتكم إلى قتال هؤلاء القوم ليلا و نهارا، و سرّا و إعلانا و قلت لكم: اغزوهم قبل أن يغزوكم‌».

گفتم كه در طبيعت اين گروه ظالم و ستمگر، تجاوزگرى نهفته است و هر زمان كه فرصت پيدا كنند، از كشتن بى‌گناهان و اسير كردن زن و فرزند و غارت كردن اموالتان، دريغ نمى‌ورزند، پس عقل و شرع به شما اجازه مى‌دهد كه توطئه‌هاى آنها را در نطفه خفه كنيد و قدرت آنان را قبل از تهاجمشان در هم بشكنيد و آتش فتنه را بدين وسيله خاموش كنيد.