شنبه و يكشنبه و دوشنبه را روزه بگيرند).

روز دوشنبه فرا رسيد، آن حضرت به بيابان رفتند و جمعيت زيادى همراه ايشان از شهر خارج شدند، سپس امام بالاى منبر رفت و حمد و ثناى الهى به‌جا آورد و عرضه داشت: «خدايا، پروردگارا! تو حقّ ما اهل بيت را عظيم داشتى و بر همين اساس مردم به ما توسل جسته‌اند، همان‌گونه كه تو امر كردى آنان اميد به فضل تو دارند و منتظر احسان تواند، تو نيز بارانى نافع و فراگير، بارانى بدون تأخير و خالى از ضرر بر آنان فرو فرست، بارانى كه پس از رسيدن آنان به خانه‌هايشان آغاز گردد». [1]

راوى اين خبر مى‌گويد: به آن خدايى كه محمّد صلى الله عليه و آله را به حق مبعوث ساخت سوگند كه پس از دعاى آن حضرت مشاهده كرديم ابرهاى متراكم در آسمان ظاهر شدند و رعد و برق شديدى پديد آمد و مردم با سرعت به‌سوى خانه‌هايشان به راه افتادند گويى از باران شديدى فاصله مى‌گرفتند.

امام عليه السلام خطاب به آنان فرمود: اين ابر مربوط به شما نيست مربوط به فلان منطقه است. ابرها عبور كردند و گذشتند، ابر ديگرى ظاهر شد فرمود: اين ابر نيز مربوط به شما نيست و مربوط به فلان منطقه است؛ ده بار ابرها آمدند و رفتند.

هنگامى كه ابر يازدهم ظاهر شد امام عليه السلام فرمود: اين مال شماست، شكر خدا را به‌جا آوريد و بدانيد كه اين ابر نمى‌بارد تا وارد خانه‌هايتان شويد هنگامى كه به خانه‌ها رسيدند باران دانه‌درشتى شروع به باريدن كرد به‌گونه‌اى كه تمام ظرف‌ها و استخرها و بيابان‌ها پر از آب شد و مردم همگى زمزمه مى‌كردند:

«هنيئاً لولد رسول اللَّه كراماته‌

؛ اين كرامات بر فرزند پيغمبر گوارا باد». [2]

[1]. احتمال دارد كه امام عليه السلام اين دعا را بعد از نماز استسقاء به‌جا آورده و نيز محتمل است كه حتى بدون نماز استسقاء اين دعاى پرمعنى را خوانده و به‌سبب آن، بارانى پربركت باريده است.

[2]. بحارالانوار، ج 49، ص 180.