و به خورشيدى كه مايه حيات و زندگى انسان‌هاست دستور دهد تمام زمين را شعله‌ور سازد.

اصولًا مواهب و نعمت‌هايى كه خداوند در اختيار انسان‌ها گذاشته در بسيارى از موارد بيش از نياز آن‌هاست به‌گونه‌اى كه مى‌توانند ديگران را نيز در آن سهيم كنند بى‌آن‌كه زيانى به زندگى آن‌ها يا فرزندانشان برسد بلكه به عكس، مايه محبت و آرامش در جامعه مى‌گردد.

ولى با نهايت تأسف گروهى به‌دليل كوتاه‌بينى و تنگ‌نظرى و داشتن بخل، از اين كار امتناع مى‌ورزند و هيچ‌كس را در اين مواهب خدادادى سهيم نمى‌كنند.

نه تنها سهيم نمى‌كنند بلكه گاه با نمايش ثروت و قدرت، نمك بر جراحات قلب محرومان مى‌پاشند و گويا از اين عمل بسيار زشت، لذت هم مى‌برند آن چنان‌كه در حالات قارون ثروتمند قوم بنى‌اسرائيل در قرآن مجيد در سوره قصص آمده است.

احاديث فراوانى نيز در مذمت بخل وارد شده تا آن‌جا كه در حديثى از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«الشّحُّ والإيمانُ لايجتَمِعان فى قلبٍ واحدٍ

؛ بخل و ايمان در يك قلب جمع نمى‌شود (آن‌جا كه پاى بخل به ميان آيد ايمان رخت برمى‌بندد)». [1]

و در حديث ديگرى مى‌خوانيم كه امام اميرمؤمنان عليه السلام شنيد كه كسى مى‌گويد:

«إِنَّ الشَّحِيحَ أَعذرُ مِنَ الظَّالِمِ‌

؛ بخيل از ظالم معذورتر است و گناه او كمتر».

امام عليه السلام فرمود: «دروغ گفتى، ظالم گاهى توبه مى‌كند و استغفار مى‌نمايد و حق الناس را به صاحبانش مى‌پردازد ولى بخيل هنگامى كه بر سر بخل آيد نه زكات مى‌پردازد نه صدقه نه صله رحم مى‌كند نه پذيرايى از ميهمان نه انفاق در راه خدا و نه كارهاى نيك (و بر همان حال مى‌ماند). و بر بهشت حرام است كه بخيل وارد آن شود»؛

(فَقَالَ لَهُ كَذَبْتَ إِنَّ الظَّالِمَ قَدْ يَتُوبُ وَيَسْتَغْفِرُ وَيَرُدُّ الظُّلَامَةَ عَلَى‌

[1]. جامع السعادات، ج 2، ص 111.