قرآن مجيد نيز ناپايدارى دنيا را بارها به گياهانى تشبيه مى‌كند كه در فصل بهار مى‌رويند و سرسبز و خرم و پرطراوت‌اند اما چيزى نمى‌گذرد كه خزان فرامى‌رسد و همگى خشكيده و زرد مى‌شوند و تندباد خزان، آن‌ها را جدا كرده و به هر سو پراكنده مى‌كند. [1]

تهامى، شاعر و اديب نكته‌دان شيعه و شهيد راه ولايت قصيده معروفى دارد كه به‌مناسبت از دست دادن فرزند دلبندش سروده و از بهترين اشعار عرب در اين زمينه است و با اين شعر آغاز مى‌شود:

حكم مرگ در تمام انسان‌ها جارى است و اين جهان جاى قرار و ثبات نيست.

سپس مى‌افزايد:

در حالى كه انسان زنده است و از حوادث مختلف خبر مى‌دهد ناگهان طومار زندگانى‌اش پيچيده مى‌شود و خودش جزء اخبار مى‌گردد. [2]

[1]. به آيات 24 سوره يونس و 45 سوره كهف مراجعه شود.

[2]. كسانى كه مى‌خواهند تمام اين قصيده بسيار پرمعنا و سوزناك را مطالعه كنند مى‌توانند به كتاب شهداء الفضيلة مرحوم علامه امينى يا الكنى و الالقاب مرحوم محدث قمى در شرح حال ابوالحسن تهامى مراجعه كنند.