و حتى اعتراض به حكمت پروردگار بود كه سرچشمه‌اى جز تكبر نداشت.

سركشان قريش و بت‌پرستان مكه نيز به‌سبب همين رذيله خطرناك در برابر اسلام صف‌آرايى كردند و سرانجام به شكست و ذلت گرفتار شدند.

قرآن مجيد درباره گمراهان قوم نوح عليه السلام از زبان آن پيغمبر بزرگ مى‌گويد:

« «وَإِنِّى كُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِى آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِيَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَكْبَرُوا اسْتِكْبَاراً»؛ و من هر زمان آن‌ها را دعوت كردم كه (ايمان بياورند و) تو آن‌ها را بيامرزى، انگشتان خويش را در گوش‌هايشان قرار داده و لباس‌هايشان را بر خود پيچيدند، و در مخالفت اصرار ورزيدند و به شدّت استكبار كردند!». [1]

و درباره وليد بن مغيره مخزومى كه راه مبارزه با قرآن را به مشركان نشان داد مى‌فرمايد: « «ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ* ثُمَّ أَدْبَرَ وَاسْتَكْبَرَ* فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ»؛ بعد چهره در هم كشيد و عجولانه دست به كار شد سپس پشت (به حق) كرد و تكبّر ورزيد و سرانجام گفت: (اين قرآن) چيزى جز افسون و سحرى همچون سحرهاى پيشينيان نيست!». [2]

سرانجام درباره همه متكبران جهان مى‌فرمايد: « «فَادْخُلُوا أَبْوَابَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا فَلَبِئْسَ مَثْوَى الْمُتَكَبِّرِينَ»؛ به آنان گفته مى‌شود: از درهاى جهنّم وارد شويد، جاودانه در آن بمانيد؛ چه بد جايگاهى است جايگاه متكبّران!». [3]

از اين آيه شريفه به‌خوبى استفاده مى‌شود كه يكى از عوامل مهم دوزخى شدن همان استكبار است.

در احاديث نيز نكوهش شديد و گسترده‌اى درمورد كبر و غرور شده ازجمله‌

[1]. نوح، آيه 7.

[2]. مدثر، آيات 22-/ 24.

[3]. زمر، آيه 72.