بعد مى‌افزايد: « «أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاءَ الَّذِي تَشْرَبُونَ‌ ...»؛ آيا درباره آبى كه مى‌نوشيد انديشيده‌ايد؟! آيا شما آن را از ابر نازل كرده‌ايد يا ما نازل مى‌كنيم؟! هرگاه بخواهيم، اين آب گوارا را تلخ و شور قرار مى‌دهيم؛ پس چرا شكر نمى‌كنيد؟!». [1]

در حكمت‌هاى 126 و 419 نيز تعبيرات ديگرى آمده است كه به فخرفروشان و متكبران به‌شدّت هشدار مى‌دهد و به آن‌ها مى‌گويد: آغاز و انجام زندگى خود را بنگريد و از ناتوانى‌هاى خود در برابر حوادث كوچك زندگى باخبر شويد تا از باده غرور و تكبر سرمست نگرديد و راه زندگى را گم نكنيد.

شاعر عرب نيز مى‌گويد:

چرا كسى كه آغاز كارش نطفه بى‌ارزش و آخرش مردار گنديده‌اى است اينقدر فخرفروشى مى‌كند؟

صبح مى‌كند در حالى كه توانايى ندارد آنچه را مى‌خواهد به‌سرعت به‌دست آورد و آنچه را از آن بيم دارد به عقب اندازد. [2]

نكته بلاى تكبر

از قرآن مجيد از داستان ابليس و آدم عليه السلام گرفته تا قارون عصر موسى عليه السلام و تا سران بت‌پرست قريش، به‌خوبى استفاده مى‌شود كه تكبر و غرور سرچشمه بزرگترين بدبختى‌هاست.

اوّلين گناهى كه در جهان انجام شد همان نافرمانى ابليس در برابر خداوند

[1]. واقعه، آيات 58-/ 70.

[2]. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 20، ص 150.