در حديثى كه در غررالحكم از اميرمؤمنان على عليه السلام نقل شده مى‌خوانيم:

«احْذَرِ الْكِبْرَ فَانّهُ رَأْسُ الطُّغْيانِ وَمَعْصِيةِ الرَّحْمَنِ‌

؛ از تكبّر بپرهيزيد كه سرآغاز طغيان‌ها و معصيت و نافرمانى خداوند رحمان است». [1]

در حديث ديگرى از امام باقر عليه السلام مى‌خوانيم:

«مَا دَخَلَ قَلْبَ امْرِءٍ شَى‌ءٌ مِنَ الْكِبْرِ الّا نَقَصَ مِنْ عَقْلِهِ مِثْلُ مَا دَخَلَهُ مِنْ ذَلِكَ! قَلَّ ذَلِكَ اوْ كَثُرَ

؛ در قلب هيچ انسانى چيزى از كبر وارد نمى‌شود مگر اين‌كه به همان اندازه از عقلش كاسته خواهد شد، كم باشد يا زياد». [2]

و از اين‌جا روشن مى‌شود كه چرا اميرمؤمنان على عليه السلام در كلام مورد بحث و در كلمات ديگرش اشاره به ضعف‌هاى انسان و نقاط آسيب‌پذيرش مى‌كند چون او را از مركب غرور پايين بياورد و در مسير صحيح انسانى قرار دهد.

[1]. غررالحكم، ح 2609.

[2]. بحارالانوار، ج 75، ص 186.