سپس به بيرون وجود او نظر افكنده، مى‌فرمايد: توان اين را ندارد كه خود را روزى دهد و نيز مرگ را از خود دور سازد.

البته ممكن است انسان براى تحصيل روزى، زراعت و دامدارى و تجارت داشته باشد ولى اگر خشكسالى شود يا آفتى در زراعت و دام‌ها بيفتد همه سرمايه او بر باد مى‌رود. يك طوفان يا آتش‌سوزى ممكن است مال التجاره او را نابود سازد و به تعبير ديگر تمام اين موارد از سوى خداوند روزى‌بخش است. انسان آن را جابه‌جا مى‌كند و از آن بهره مى‌گيرد. پس هرگز روزى‌دهنده خويش نيست.

مرگ را هم از طريق درمان بيمارى‌ها و رعايت بهداشت ممكن است بتوان چند صباحى به تأخير انداخت ولى چنين نيست كه مرگ انسان در اختيار خودش باشد. به‌خصوص مرگ‌هاى پيش‌بينى نشده كه ناگهان دامان انسان را از دورن يا برون وجودش مى‌گيرد و به جهان ديگر مى‌فرستد.

گويا اين كلام امام عليه السلام برگرفته از آيات قرآن مجيد در اواخر سوره واقعه است هر چند قرآن آن را به عنوان دليلى بر خداشناسى و معاد ذكر كرده ولى امام عليه السلام آن را به‌صورت ديگرى بيان نموده است.

قرآن مجيد درباره آغاز وجود انسان مى‌فرمايد: « «أَفَرَأَيْتُمْ مَّا تُمْنُونَ* أَأَنْتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ»؛ آيا از نطفه‌اى كه در رحم مى‌ريزيد آگاهيد؟ آيا شما آن را مى‌آفرينيد يا ما آفريدگاريم».

بعد مى‌فرمايد: « «نَحْنُ قَدَّرْنَا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ»؛ ما در ميان شما مرگ را مقّدر ساختيم؛ و هرگز كسى بر ما پيشى نمى‌گيرد! ...».

بعد مى‌افزايد: « «أَفَرَأَيْتُمْ مَّا تَحْرُثُونَ‌ ...»؛ آيا هيچ درباره آنچه كشت مى‌كنيد انديشيده‌ايد؟! آيا شما آن را مى‌رويانيد يا ما مى‌رويانيم؟! هرگاه بخواهيم آن را مبدّل به كاه درهم كوبيده مى‌كنيم كه در شگفتى فرو رويد!