« «فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِّنَ‌النَّاسِ تَهْوِى إِلَيْهِمْ»؛ دل‌هاى گروهى از مردم را متوجّه آن‌ها ساز». [1]

جالب توجه اين‌كه مرحوم كلينى هنگامى كه اين گفتار حكيمانه را در روضه كافى از امام اميرمؤمنان عليه السلام نقل مى‌كند مقدمه‌اى به اين صورت مى‌آورد:

«قَالَ أَمِيرُالْمُؤْمِنِينَ عليه السلام كَانَتِ الْفُقَهَاءُ وَالْعُلَمَاءُ إِذَا كَتَبَ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ كَتَبُوا بِثَلَاثَةٍ لَيسَ مَعَهُنَّ رَابِعَةٌ مَنْ كَانَتْ هِمَّتُهُ آخِرَتَهُ كَفَاهُ اللَّهُ هَمَّهُ مِنَ الدُّنْيا وَ مَنْ أَصْلَح سَرِيرَتَه‌

...؛ اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌فرمايد: دانشمندان و علما (انبيا و اوليا) هنگامى كه مى‌خواستند نصيحتى براى ديگران بنويسند سه چيز را كه چهارمى نداشت مى‌نگاشتند: كسى كه در فكر آخرتش باشد خدا مشكل دنيايش را حل خواهد كرد و كسى كه باطنش را اصلاح كند ...». [2]

ازاين روايت به خوبى استفاده مى‌شود كه عمل به اين سه برنامه مهم براى سعادت انسان در دنيا و آخرت كافى است و نياز به چيز ديگرى نمى‌باشد.

مرحوم علامه شوشترى در شرح نهج‌البلاغه خود داستان عجيبى كه شاهد بخشى از سخن مولاست در ذيل اين كلام از تاريخ مروج الذهب نقل كرده، مى‌گويد: در زمان متوكل عباسى شخصى به نام اسحاق بن ابراهيم، والى بغداد بود شبى در خواب ديد كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به او مى‌گويد: اين قاتل را آزاد كن.

اسحاق بسيار ترسيد و روز بعد فهرست اسامى زندانيان را بررسى كرد و قاتلى در آن نديد. دستور داد مأموران زندان را احضار كردند. سؤال كرد: آيا شخص متهم به قتل در زندان‌ها وجود دارد؟ يكى از آن‌ها گفت: آرى ما اسمش را در فهرست زندانيان نوشته‌ايم. اسحاق مجدداً نگاهى به‌فهرست اسامى كرد در لابه‌لاى آن‌ها نام مردى را ديد كه شهود گواهى به قاتل بودن او داده و خودش نيز اقرار كرده بود. دستور داد احضارش كنيد، به او گفت: اگر راست بگويى من تو را

[1]. ابراهيم، آيه 37.

[2]. كافى، ج 8، ص 307، ح 477.