وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَايَحْتَسِبُ وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَىْ‌ءٍ قَدْراً»؛ و هركس تقواى الهى پيشه كند، خداوند راه نجاتى براى او فراهم مى‌كند، و او را از جايى كه گمان ندارد روزى مى‌دهد؛ و هركس بر خدا توكّل كند، كفايت امرش را مى‌كند؛ خداوند فرمان خود را به انجام مى‌رساند؛ و خدا براى هرچيزى اندازه‌اى قرار داده است!». [1]

و اگر مى‌بينيم كسانى ظاهراً اهل دين‌اند ولى دنياى آن‌ها تباه شده است، يا به اين دليل است كه دين را به تمام و كمال نشناخته‌اند و تنها به بخشى از آن بسنده كرده‌اند يا نتيجه اعمال سابق خود را درك مى‌كنند يا درگير آزمونى از آزمون‌هاى الهى براى ترفيع مقام هستند و يا امور ديگرى از اين قبيل. بنابراين نبايد وجود بعضى از استثنائات، ما را درباره اصل اين قانون دچار شك كند.

در سومين جمله مى‌فرمايد: «و آن‌كس كه رابطه ميان خود و خدايش را اصلاح كند خداوند رابطه ميان او و مردم را اصلاح خواهد كرد»؛

(وَمَنْ أَحْسَنَ فِيَما بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اللَّهِ أَحْسَنَ اللَّهُ مَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النَّاسِ‌)

. كسى كه پيوند خود را با خدا محكم سازد به يقين خيانت‌نمى‌كند، راستگو و درست‌كردار است، داراى سخاوت و محبت دربرابر خلق خداست و امر به معروف و نهى از منكر مى‌كند و به يقين اين اعمال سبب حسن ظن مردم به او و حسن رابطه آنها با وى مى‌گردد.

قرآن مجيد در سوره مريم مى‌فرمايد: « «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدّاً»؛ مسلّماً كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، خداوند رحمان محبّتى براى آنان در دل‌ها قرار مى‌دهد!». [2]

و در دعاى ابراهيم عليه السلام براى فرزندانش در سوره ابراهيم عليه السلام مى‌خوانيم:

[1]. طلاق، آيات 2 و 3.

[2]. مريم، آيه 96.