شَجَرَةٍ فِى يوْمِ صَيفٍ ثُمَّ رَاحَ وَ تَرَكَهَا». [1]

پيش از همه اين‌ها قرآن مجيد با مثال روشنى ناپايدارى و بى‌وفايى دنيا را ترسيم كرده است: « «وَاضْرِبْ لَهُمْ مَّثَلَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ فَأَصْبَحَ هَشِيماً تَذْرُوهُ الرِّيَاحُ وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَىْ‌ءٍ مُّقْتَدِراً». [2]

و عجيب اين است كه با اين همه توصيف و تشبيه باز هم گروه كثيرى غافل‌اند و همچنان بر اين دنياى ناپايدار تكيه مى‌كنند و براى به‌دست آوردن گوشه‌اى از آن جانفشانى مى‌نمايند.

[1]. بحارالانوار، ج 70، ص 119، ح 111.

[2]. كهف، آيه 45.