416 لِابْنِهِ الْحَسَنِ عليه السلام: لَا تُخَلِّفَنَّ وَرَاءَكَ شَيْئاً مِنَ الدُّنْيَا، فَإِنَّكَ تُخَلِّفُهُ لِأَحَدِ رَجُلَيْنِ: إِمَّا رَجُلٍ عَمِلَ فِيهِ بِطَاعَةِ اللَّهِ فَسَعِدَ بِمَا شَقِيتَ بِهِ، وَ إِمَّا رَجُلُ عَمِلَ فِيهِ بِمَعْصِيَةِ اللَّهِ فَشَقِيَ بِمَا جَمَعْتَ لَهُ؛ فَكُنْتَ عَوْناً لَهُ عَلَى مَعْصِيَتِهِ، وَلَيْسَ أَحَدُ هذَيْنِ حَقِيقاً أَنْ تُؤْثِرَهُ عَلَى نَفْسِكَ.

امام عليه السلام‌ به فرزندش امام حسن عليه السلام‌ فرمود:

چيزى از مال و ثروت دنيا را بعد از خود باقى مگذار زيرا آنچه باقى مى‌گذارى براى يكى از دو كس خواهد بود: يا كسى كه آن را در راه اطاعت خداوند مصرف مى‌كند كه در اين صورت او به چيزى سعادتمند شده كه تو به‌سبب آن محروم شده‌اى يا براى كسى مى‌گذارى كه آن را در راه معصيت خداوند به‌كار مى‌گيرد در نتيجه تو به‌سبب چيزى كه براى اواندوخته‌اى شقاوتمند، ومحروم ازسعادت مى‌شوى ودرواقع‌او را درگناهش يارى كرده‌اى و سزاوار نيست هيچ‌يك از اين دو كس را بر خويشتن مقدم دارى. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

مرحوم خطيب در كتاب مصادر نهج‌البلاغه مى‌گويد: اما تعبير اول را كه امام عليه السلام به فرزندش امام حسن عليه السلام وصيت مى‌كند گروهى از علما قبل از سيد رضى و بعد از او روايت كرده‌اند مانند صدوق در كتاب خصال و ابن عساكر در تاريخ دمشق و آمدى در غرر (با تفاوت مختصرى).

اما جمله دوم را مرحوم كلينى در روضه كافى نقل كرده و مخاطب امام عليه السلام يكى از اصحابش است كه مال قابل توجهى از امام عليه السلام درخواست كرد. امام عليه السلام فرمود: به‌زودى سهم من از بيت‌المال معين مى‌شود و من آن را با تو تقسيم مى‌كنم. او گفت: من به اين قناعت‌نمى‌كنم. از نزد حضرت بيرون رفت و به معاويه پيوست. امام عليه السلام اين سخن را به‌صورت نامه‌اى براى او نوشت. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 294).