البته بعضى از جاهلان راه سومى انتخاب مى‌كنند؛ آنقدر جزع و فزع و بى‌تابى مى‌كنند و سخنان ناموزون مى‌گويند تا خسته شوند و با گذشت زمان به‌تدريج فشار مصيبت كاسته شود؛ اين راه نيز راه عاقلان و افراد باايمان نيست.

در حكمت 414 كه تعبير ديگرى از حكمت 413 است مى‌خوانيم كه امام عليه السلام در خبر ديگرى اين سخن را خطاب به اشعث به عنوان تسليت مرگ فرزندش عنوان كرد و فرمود: «هرگاه همچون بزرگواران صبر پيشه كنى (پيروز خواهى شد) وگرنه همچون چهارپايان، خود را به غفلت خواهى زد»؛

(إِنْ صَبَرْتَ صَبْرَ الْأَكَارِمِ، وَ إِلَّا سَلَوْتَ سُلُوَّ الْبَهَائِمِ‌)

. تفاوت ميان اين دو گفتار حكيمانه اين است كه در جمله دوم به‌جاى احرار (آزادگان)، اكارم (بزرگواران) آمده است كه هر دو قريب‌المضمون هستند و به‌جاى اغمار (جاهلان)، بهائم (چهارپايان) ذكر شده كه آن‌ها نيز مضمونى شبيه به هم دارند.

در حكمت 291 تسليت امام عليه السلام به اشعث‌بن‌قيس براى مرگ فرزندش به‌صورت گسترده‌ترى آمده است كه شرح آن را در ذيل همان حكمت بيان كرديم.

شرح حال اشعث بن قيس را نيز كه از منافقان مشهور بود و امام عليه السلام به دلايلى با او مدارا مى‌كرد در ذيل نامه پنجم (جلد نهم پيام امام عليه السلام) آورديم.

نكته راه صحيح برخورد با مشكلات زندگى‌

زندگى، خالى از مشكلات و درد و رنج‌ها نيست. پاره‌اى از آن‌ها قابل اجتناب است كه انسان بايد با هشيارى جلوى آن‌ها را بگيرد و يا اگر براثر غفلت مشكلى دامان او را گرفت راهى براى برون رفت از آن پيدا كند و دست روى دست نگذارد تا مشكل، او را از پاى درآورد.