ولى پاره‌اى از مشكلات چنين نيست و هيچ‌كس قادر بر دفع آن‌نمى‌باشد ازجمله اين‌كه همه دوستان و خويشاوندان با هم به دنيا نمى‌آيند و همه با هم از دنيا نمى‌روند؛ فقدان عزيزان مطلبى است غير قابل اجتناب.

اين از يك‌سو، از سوى ديگر فشار مصيبت گاه به‌قدرى سنگين است كه اگر انسان چاره‌اى براى آن نينديشد او را از پاى درمى‌آورد. بهترين راه براى كاستن و از بين بردن فشار مصيبت توجه به پاداش صابران و شخصيت آن‌ها در پيشگاه خداوند است و اين زاييده ايمان و تقواست.

انسان مؤمن و متقى مى‌داند هرچه از سوى دوست مى‌رسد نيكوست و اى بسا در مصائب، مصالحى باشد كه بسيار مفيد و مؤثر بوده و از اهميت مصيبت، برتر و بالاتر است و يا جبران گناهى است كه از انسان سرزده و سبب پاكى او مى‌شود و يا آزمونى است كه اگر از عهده آن برآيد مقام مقربان درگاه خدا را پيدا مى‌كند.

اين تفكر و انديشه است كه فشار مصيبت را مى‌كاهد و از بين مى‌برد.

تعبير به «احرار» در كلام امام عليه السلام نيز ناظر به همين معناست كه آزادگان مى‌كوشند از طرق مختلف، آثار سوء حوادث ناگوار را از خود دور سازند و با صبر و شكيبايى به استقبال آينده روشنى بروند و تا آن‌جا كه ممكن است حوادث ناگوار را جبران سازند ولى اغمار (جاهلان) يا زبان به ناشكرى مى‌گشايند و يا با سرگرمى‌هاى ناسالم خود را مشغول مى‌كنند.

توجه به آنچه در آيات و روايات درباره پاداش صابران آمده نيز تأثير بسزايى در صبر و شكيبايى انسان در برابر حوادث ناگوار دارد.

در حديثى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«الصَّبْرُ خَيرُ مَرْكَبٍ مَا رَزَقَ اللَّهُ عَبْداً خَيراً لَهُ وَ لَاأَوْسَعَ مِنَ الصَّبْر

؛ صبر بهترين مركب راهوار است و خداوند به بنده‌اى از بندگانش چيزى بهتر و گسترده‌تر از صبر عنايت نكرده است». [1]

[1]. بحارالانوار، ج 79، ص 139.