شرح و تفسير فراتر از حد تو سخن مگو

از مقدمه اين كلام استفاده مى‌شود كه شخصى در حضور امام عليه السلام سخنى بيش از حد و مقدار خود گفت (و به تعبير رايج ميان مردم: بزرگ‌تر از دهانش حرف زد) امام عليه السلام براى اين‌كه او را بر سر جايش بنشاند و او ديگر زياد از حد خود سخن نگويد با تعبير بسيار زيبا و ذكر دو مثال جالب اشتباه او را به او گوشزد كرد و فرمود: «پيش از پر درآوردن پرواز كردى و هنوز بالغ نشده بانگى كه درخور بالغان است سردادى»؛

(لِبَعْضِ مُخَاطِبِيهِ وَ قَدْ تَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ يُسْتَصْغَرُ مِثْلُهُ عَنْ قَوْلِ مِثْلِهَا: لَقَدْ طِرْتَ شَكِيراً، وَ هَدَرْتَ سَقْباً)

. مرحوم سيد رضى در شرح كلام امام عليه السلام چنين مى‌گويد: «منظور از «شكير» در اين‌جا نخستين پرهايى است كه بر بال پرنده مى‌رويد پيش از آن‌كه قوى و محكم شود و «سقب» به شتر نابالغ گفته مى‌شود و شتر معمولًا پيش از رسيدن به بلوغ فرياد مخصوص را سر نمى‌دهد»؛

(قال الرّضيّ: والشّكيرُ هاهنا: أوّل ما يَنبُت من ريشِ الطائرِ قبل أن يَقوى‌ ويستَحْصِفَ. والسّقبُ: الصّغيرُ مِنَ الإبلِ، ولا يَهدِرُ إلّا بعد أن يستَفحِل‌)

. امام عليه السلام دو تشبيه درباره عمل شخصى كه در محضرش بيش از حد خود سخن گفته بود بيان فرمود. نخست او را تشبيه به پرندگانى كرد كه هنوز بال و پر آن‌ها قوى نشده سعى مى‌كنند مانند بزرگسالان پرواز كنند؛ برمى‌خيزند و بر زمين مى‌خورند.