402 لِبَعْضِ مُخَاطِبِيهِ وَ قَدْ تَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ يُسْتَصْغَرُ مِثْلُهُ عَنْ قَوْلِ مِثْلِهَا: لَقَدْ طِرْتَ شَكِيراً، وَ هَدَرْتَ سَقْباً.

امام عليه السلام‌ به شخصى كه در حضورش سخنى بالاتر از شأن خود گفت، فرمود:

پيش از پردرآوردن پرواز كردى و هنوز بالغ نشده بانگ برآوردى. [1]

مرحوم سيد رضى مى‌گويد: «منظور از «شكير» در اين‌جا نخستين پرهايى است كه بر بال پرنده مى‌رويد پيش از آن‌كه قوى و محكم شود و «سقب» به شتر نابالغ گفته مى‌شود و شتر معمولًا پيش از رسيدن به بلوغ، فرياد مخصوص را سر نمى‌دهد»؛

(قال الرّضيّ: والشّكيرُ هاهنا: أوّل ما يَنبُت من ريشِ الطائرِ قبل أن يَقوى‌ ويستَحْصِفَ. والسّقبُ: الصّغيرُ مِنَ الإبلِ، ولا يَهدِرُ إلّابعد أن يستَفحِل‌)

.______________________________

(1). سند گفتار حكيمانه:

مرحوم خطيب در مصادر منبع ديگرى براى اين كلام حكيمانه نقل‌نمى‌كند جز چيزى كه از غررالحكم نقل كرده و معتقد است عبارت غرر غلط مى‌باشد. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 286).

اضافه مى‌كنيم كه زمخشرى در ربيع الابرار آن را به همين صورت نقل كرده است. (ربيع‌الابرار، ج 3، ص 61).