تشبيه ديگر اين‌كه شتربچه آن صداى مخصوص شتران را كه عرب آن را «هدير» مى‌گويد سر نمى‌دهد. امام عليه السلام مى‌فرمايد: به شتر بچه‌اى مى‌مانى كه مانند شتران بزرگسال هدير سر مى‌دهى.

فصاحت و بلاغتى كه در اين كلام كوتاه و پرمعنا به‌كار رفته بر هيچ‌كس پوشيده نيست و اين نشان مى‌دهد كه امام عليه السلام چنان بر سخن گفتن مسلط بود كه با دو جمله كوتاه مطلب مهمى را به زيباترين وجه بيان مى‌كند.

يكى از آداب مجلس اين است كه هركس در جاى خود بنشيند و هركس به‌اندازه قدر و مقام خود سخن بگويد. حافظ نيز با توجه به اين رسم و آداب چنين گفته است:

بنابراين كسانى كه بلندپروازى مى‌كنند و بيش از حد خود سخن مى‌گويند كارشان نوعى بى‌ادبى محسوب مى‌شود و همگان بر آن‌ها خرده مى‌گيرند.

ازاين‌رو در غررالحكم از امام عليه السلام نقل شده كه فرمود:

«رَحِمَ اللَّه امرِأً عرَف قدرَهُ ولم يَتَعدَّ طَورَهُ‌

؛ خداوند رحمت كند كسى را كه قدر خود را بشناسد و از حد خود تجاوز نكند». [1]

تاريخ نشان مى‌دهد افرادى كه بلندپروازى كردند و از حد خود تجاوز نمودند و سخنان نامناسبى گفتند گرفتار مشكلات مهمى شدند و شايد گاه جان خود را بر سر سخنان خود دادند.

بنابراين، گفتار امام عليه السلام خطاب به شخص معينى نيست بلكه همه انسان‌ها

[1]. غررالحكم، ح 4666.