گرچه اين دو وصف، مفهوم نزديكى با هم دارند ولى با دقت، تفاوت ميان آن‌ها روشن مى‌شود. «سَهْلُ الْخَليقَة» بودن با توجه به اين‌كه «خليقة» به معناى خُلق و طبيعت است اين است كه انسان در زندگى سختگير نباشد. فلان وسيله اگر حاصل نشد ناراحتى نكند. فلان غذا به موقع نرسيد، نرسد. نظم در زندگى او حاكم است؛ اما چنان نيست كه اگر چيزى به موقع حاصل نشد ابراز ناراحتى كند.

به بيان ديگر كسانى هستند كه فى‌المثل اگر بر سر سفره، فلان چيز و فلان چيز نباشد دست از سفره مى‌كشند و ابراز ناراحتى مى‌كنند؛ ولى مؤمنان راستين آسان‌گيرند؛ با هر غذايى سد جوع مى‌كنند و در زندگى مقيد به قيود دنياپرستان نيستند.

ولى «لَيّنُ الْعَريكَة» رابطه انسان را با اشخاص ديگر بيان مى‌كند، زيرا «عَريكَة» (با توجه به اين‌كه در اصل به معناى چرمى است كه به‌واسطه نرم بودن، دباغ را به ناراحتى نمى‌اندازد و سپس به معناى طبيعت انسانى استعمال شده است) به اين معناست كه در برخورد با ديگران ملايم و مهربان و تسليم است و مردم از معاشرت با او لذت مى‌برند.

بنابراين «سَهْلُ الْخَليقَةَ» مى‌تواند اشاره به سختگيرى نكردن در زندگى شخصى انسان باشد و «لَيّن الْعَريكَة» اشاره به نرمش او در مقابل بستگان، دوستان و ديگران.

اين همان چيزى است كه در قرآن مجيد يكى از صفات برجسته پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله شمرده شده است آن‌جا كه مى‌فرمايد: «فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنْتَ فَظّاً غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ»؛ به بركت رحمت الهى در برابر آن‌ها (مردم) نرم (و مهربان) شدى و اگر خشن و سنگدل (و تندخو) بودى از اطراف تو پراكنده مى‌شدند». [1]

[1]. آل عمران، آيه 159