بن موسى‌الرضا عليه السلام آمده است:

«لَيسَ الْعِبَادَةُ كَثْرَةَ الصَّلاةِ وَالصَّوْمِ إِنَّمَا الْعِبَادَةُ التَّفَكُّرُ فِى أَمْرِ اللَّهِ عَزَّوَجَل؛

عبادت، تنها به كثرت نماز و روزه نيست. عبادت واقعى، تفكّر در كار خداى متعال است. (در امور مربوط به آفرينش و نظامات جهان هستى». [1]

اميرمؤمنان على عليه السلام تفكر را سرچشمه خوبى‌ها و اعمال نيك مى‌شمارد و مى‌فرمايد:

«إِنَّ التَّفَكُّرَ يدْعُو إِلَى الْبِرِّ وَالْعَمَلِ بِهِ» [2]

امام مجتبى عليه السلام تفكر را پدر و مادر تمام نيكى‌ها معرفى مى‌كند و مى‌فرمايد:

«التَّفَكُّرُ أَبُو كُلّ خَيْرٍ وَأُمّهِ». [3]

در مورد عدم اظهار حاجت نزد ديگران نيز در آيات و روايات، اشارات و تأكيداتى ديده مى‌شود. قرآن مجيد در يك جا از آن به (تعفّف) تعبير كرده است و مى‌فرمايد: (گروهى از نيازمندان هستند كه شخص جاهل و بى‌خبر به سبب كثرت تعفّف، آن‌ها را غنى و بى‌نياز مى‌پندارد)؛ «يحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِياءَ مِنَ التَّعَفُّف». [4]

در حديث پرمعنايى از امام على بن موسى‌الرضا از پدران بزرگوارش عليهم السلام مى‌خوانيم:

«إِنَّمَا اتَّخَذَ اللَّهُ إِبْراهِيمَ خَلِيلًا لِأَنَّهُ لَمْ يرُدَّ أَحَداً وَلَمْ يسْأَلْ أَحَداً قَطُّ غَيرَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ؛

خدا تنها به اين دليل ابراهيم را خليل خود قرار داد كه هيچ سائلى را رد نكرد و هرگز از كسى درخواستى نداشت».[5]

س امام عليه السلام در وصف پانزدهم و شانزدهم كه هماهنگى كامل با هم دارند مى‌فرمايد: « (مؤمن راستين) طبيعتش آسان (و سختگيرى در كار او نيست) و برخوردش با ديگران توأم با نرمش است»؛

(سَهْلُ الْخَلِيقَةِ، لَيِّنُ الْعَرِيكَةِ!)

.______________________________

(1). كافى، ج 2، ص 55، ح 4

(2). همان، ح 5

(3). مجموعه ورام، ج 1، ص 52

(4). بقره، آيه 273

(5). بحارالانوار، ج 12، ص 4، ح 5