است و تا امكان داشته باشد دست حاجت به سوى ديگران دراز نمى‌كند و اين نشانه شخصيت و عمق فكر آدمى است.

در بعضى از نسخه‌ها «خُلَّت» به ضم خاء (بر وزن نصرت) آمده كه به معناى دوستى است و مفهوم جمله اين مى‌شود كه او در انتخاب دوست، بسيار سختگير و ژرف‌انديش است و تا شايستگى‌هاى لازم را در كسى نبيند دست دوستى به سوى او دراز نمى‌كند.

اين احتمال نيز در تفسير اين جمله داده شده است كه او هنگامى كه دوستى را انتخاب كند براى حفظ دوستى مى‌كوشد و در برابر از دست دادن آن بخيل و سختگير است.

درباره اهميت فكر، همين بس كه خداوند متفكران را به عنوان‌

(أُولُوا الْأَلْباب؛

صاحبان مغز) معرفى كرده و پس از آن كه تفكر درباره آفرينش آسمان و زمين و ساير پديده‌هاى جهان هستى را مى‌ستايد، مى‌فرمايد: (كسانى كه چنين هستند مصداق أوُلُوا الْألْباب‌اند). [1]

دعوت به تفكر در عالم هستى و در حالات پيشينيان و عبرت گرفتن از سرنوشت آن‌ها و تفكر درباره مسئوليت‌هايى كه انسان در پيشگاه خدا و خلق بر عهده دارد در بسيارى از آيات قرآن آمده است و در مجموع استفاده مى‌شود كه اسلام اهميت فوق‌العاده‌اى به مسئله فكر و انديشه در امور سرنوشت‌ساز مى‌دهد.

اهميت تفكر تا آن اندازه است كه برترين عبادت شمرده شده است، امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

«أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ إِدْمَانُ التَّفَكُّرِ فِى اللَّهِ وَفِى قُدْرَتِهِ؛

برترين عبادت، دوام تفكر درباره خدا و قدرت اوست». [2] در حديث ديگرى از امام على‌

[1]. آل عمران، آيه 190 و 191

[2]. كافى، ج 2، ص 55، ح 3