شكر و سپاس گويد». [1]

در مورد اهميت صبر نيز آيات و روايات، بسيار است و مرحوم كلينى در جلد دوم‌ كافى‌ بابى در اهميت صبر منعقد كرده و بيست و پنج روايت در آن آورده است؛ از جمله در حديثى از امام صادق عليه السلام نقل مى‌كند كه فرمود:

«إِذَا دَخَلَ الْمُؤْمِنُ فِى قَبْرِهِ كَانَتِ الصَّلاةُ عَنْ يمِينِهِ وَالزَّكَاةُ عَنْ يسَارِهِ وَالْبِرُّ مُطِلٌّ عَلَيهِ وَيتَنَحَّى الصَّبْرُ نَاحِيةً فَإِذَا دَخَلَ عَلَيهِ الْمَلَكَانِ اللَّذَانِ يلِيانِ مُسَاءَلَتَهُ قَالَ الصَّبْرُ لِلصَّلاةِ وَالزَّكَاةِ وَالْبِرِّ دُونَكُمْ صَاحِبَكُمْ فَإِنْ عَجَزْتُمْ عَنْهُ فَأَنَا دُونَهُ؛

هنگامى كه جنازه مؤمن وارد قبر مى‌شود نماز در طرف راست و زكات در طرف چپ قرار مى‌گيرد و نيكوكارى بر او سايه مى‌افكند و صبر و شكيبايى در گوشه‌اى واقع مى‌شود. هنگامى كه دو فرشته مأمور سؤال بر او وارد مى‌شوند، صبر به نماز و زكات و نيكوكارى مى‌گويد: به كمك صاحبتان برويد و هرگاه ناتوان شديد من به يارى او خواهم آمد». [2]

آن‌گاه امام عليه السلام در سيزدهمين و چهاردهمين مى‌فرمايد: «بسيار ژرف‌انديش است و دست حاجت به سوى كسى دراز نمى‌كند»؛

(مَغْمُورٌ بِفِكْرَتِهِ، ضَنِينٌ بِخَلَّتِهِ)

. «مَغْمُور» به كسى گفته مى‌شود كه غرق در چيزى باشد. مؤمنان راستين غرق در فكر و انديشه‌اند؛ تفكر در عظمت و قدرت پروردگار و نشانه‌هاى او در جهان هستى. تفكر درباره آخرت و سرنوشت او در آن روز و تفكر در حل مشكلات مردم.

«ضَنين» به معناى بخيل است و «خَلَّت» به فتح خاء (بر وزن رحمت) به معناى نياز و حاجت. مفهوم جمله اين مى‌شود كه او در اظهار حاجتش به ديگران بخيل‌

[1]. كافى، ج 2، ص 98، ح 25

[2]. همان، ص 90، ح 8. مرحوم علامه مجلسى نيز در بحارالانوار، در ج 68، ص 56 به بعد بابى درباره صبر آورده كه افزون بر آيات، شصت و پنج روايت در آن ذكر كرده است‌