كلينى رحمه الله در كتاب شريف كافى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله چنين نقل مىكند:
«إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه
و آله كَانَ فِى سَفَرٍ يسِيرُ عَلَى نَاقَةٍ لَهُ إِذَا نَزَلَ فَسَجَدَ خَمْسَ
سَجَدَاتٍ فَلَمَّا أَنْ رَكِبَ قَالُوا يا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّا رَأَينَاكَ
صَنَعْتَ شَيئاً لَمْ تَصْنَعْهُ فَقَالَ نَعَمْ اسْتَقْبَلَنِى جَبْرَئِيلُ عليه
السلام فَبَشَّرَنِى بِبِشَارَاتٍ مِنَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فَسَجَدْتُ لِلَّهِ
شُكْراً لِكُلِّ بُشْرَى سَجْدَةً؛
رسول خدا صلى الله عليه و آله در سفرى كوتاه سوار بر شترى بود. ناگهان از شتر
فرود آمد و پنج بار سجده به جاى آورد. هنگامى كه سوار بر مركب شد همراهان عرض
كردند: اى رسول خدا! ما ديديم كارى انجام دادى كه تا كنون انجام نداده بودى.
فرمود:
آرى. جبرئيل بر من نازل شد و بشارات فراوانى از سوى خداى متعال به من داد (پنج
بشارت) من براى هر بشارتى سجده شكرى به جاى آوردم». [2]
به همين دليل در حديث ديگرى آمده كه شما نيز چنين كنيد. امام صادق عليه السلام
مىفرمايد:
هنگامى كه يكى از شما به ياد نعمتى از سوى خداوند متعال بيفتد صورت بر خاك
بگذارد و خدا را شكر گويد. اگر سوار باشد پياده شود و بر خاك سجده كند و اگر به
جهت انگشتنما شدن نمىتواند پياده شود، صورت بر قربوس (اين واژه در عربى با فتح
راء استعمال مىشود و در فارسى با سكون راء؛ يعنى برآمدگى جلوى زين) بگذارد و اگر
توان آن را نيز نداشته باشد صورت بر كف دست بگذارد و خدا را بر نعمتى كه بر او
ارزانى داشته است
[1]. همين مضمون در مجمع البيان و
تفسير صافى و تفسير فخر رازى و تفسير قرطبى ذيل آيه 31 سوره لقمان آمده است