قرائن نشان مى‌دهد كه زيورآلات كعبه قبل از اسلام نيز وجود داشته است.

از حديثى كه علامه مجلسى رحمه الله در بحارالانوار از «ابن اسحاق» نقل مى‌كند استفاده مى‌شود كه كعبه گنجى داشت درون چاهى در داخل كعبه و جمعى از قريش پنج سال پيش از بعثت پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله آن را سرقت كردند. [1]

پس از اسلام نيز تا مدت‌ها كسى در آن تصرف نمى‌كرد و حتى امام على بن ابى‌طالب عليه السلام در حديث شريف مورد بحث نيز از تصرف در آن نهى فرموده است؛ ولى سال‌هاست كه هيچ‌گونه زيورآلاتى در كعبه مشاهده نمى‌شود. تنها، پرده كعبه را هر سال عوض مى‌كنند و پرده پيشين را قطعه قطعه كرده براى شخصيت‌هاى كشورهاى اسلامى مى‌فرستند يا به زوار مى‌دهند؛ اما اين‌كه از چه زمانى آن زيورآلات برداشته شد و يا در صندوق يا محل خاصى حفظ گرديد براى ما روشن نيست. و به‌تازگى حاكمان وهابى براثر باورهاى نادرست خود در نفى «تبرك»، پرده كعبه را بايگانى مى‌كنند.

اكنون اين سؤال پيش مى‌آيد كه چرا امام عليه السلام به عمر فرمود حلى كعبه را به حال خود واگذارد؟ در حالى كه به‌طور مداوم زيورآلات تازه‌اى به كعبه هديه مى‌كردند و انباشتن و نگهداشتن همه آن‌ها وجهى نداشت.

پاسخ سؤال اين است كه دستور آن حضرت به ظاهر دستورى موقت بوده است و هدف اين بوده كه حتى‌الامكان آن زيورآلات حفظ شود تا اگر نيازى براى مرمت كعبه يا مسجدالحرام پيدا شود از آن‌ها استفاده كنند؛ به خصوص اين‌كه كعبه و مسجد الحرام، پيوسته در معرض سيل‌هاى سنگين بود، بنابراين دستور امام عليه السلام دستورى هميشگى به شمار نمى‌آيد.

[1]. بحارالانوار، ج 15، ص 411