آنهاست و همچنين در برابر ساير پيام‌هاى قرآن. اين‌گونه تلاوت نه تنها سبب نجات نيست، بلكه به فرموده اميرمؤمنان عليه السلام سبب دخول در آتش جهنم است، چون قرآن را به صورت استهزا قولًا يا عملًا خوانده است و كسى كه آيات قرآن را با استهزا بخواند مستحق آتش دوزخ است.

در حديث معروفى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«رُبَّ تالِى الْقُرْآنَ وَالْقُرآنُ يَلْعَنُهُ‌

؛ چه بسا كسانى كه قرآن مى‌خوانند و در همان حال قرآن آنها را لعنت مى‌كند (چرا كه هرگز به آن عمل نمى‌كنند)». [1]

مرحوم علامه شوشترى در شرح نهج‌البلاغه‌ خود داستانى از تاريخ بغداد نقل مى‌كند كه شخصى مى‌گويد: من از كنار قبر «احمد بن طولون» (يكى از امرا و مؤسس دولت طولونيه در مصر و سوريه در قرن سوم هجرى) عبور مى‌كردم.

پيرمردى را مى‌ديدم كه در كنار قبر او نشسته و قرآن مى‌خواند بعد از مدتى او را نديدم سپس به او برخورد كردم گفتم: تو همان شخص نبودى كه در كنار قبر «احمد بن طولون» قرائت قرآن مى‌كردى چرا رها ساختى؟ گفت: او خدمت‌هايى به من كرده بود و من دوست داشتم به جبران آن خدمت‌ها مدتى بر سر قبرش قرآن بخوانم گفتم: پس چرا رها كردى؟ گفت: شبى او را در خواب ديدم به من گفت: دوست دارم كه اين محبت را رها سازى و قرآن در كنار قبر من نخوانى. من به او گفتم چرا؟ گفت: هر آيه‌اى كه مى‌خوانى: ضربه‌اى بر من مى‌كوبند و مى‌گويند: آيا اين آيه را نشنيدى (پس چرا عمل نكردى؟). [2]

اين سخن را با حديث ديگرى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله پايان مى‌دهيم، فرمود:

«أنْتَ تَقْرَأُ الْقُرْآنَ ما نَهاكَ فَإذا لَمْ يَنْهَكَ فَلَسْتَ تَقْرَأَهُ‌

؛ تو تا آن زمان قرآن مى‌خوانى كه تو

[1]. بحارالانوار، ج 89، ص 184.

[2]. شرح نهج‌البلاغه علامه شوشترى، ج 12، ص 31. اين داستان علاوه بر تاريخ بغداد در كتاب «المنتظم» (ابن جوزى) ج 12، ص 233 نيز آمده است.