را از معصيت الهى باز دارد و اگر باز نداشت قرآن نخوانده‌اى». [1]

سرانجام امام عليه السلام در آخرين جمله حكيمانه به آثار شوم دنياپرستى اشاره كرده مى‌فرمايد: «آن كس كه قلبش با محبت دنيا پيوند خورده سه چيز او را رها نخواهد كرد: اندوه دائم، حرصى كه هرگز او را ترك نمى‌كند و آرزويى كه هيچ‌گاه به آن نخواهد رسيد»؛

(وَ مَنْ لَهِجَ قَلْبُهُ بِحُبِّ الدُّنْيَا الْتَاطَ قَلْبُهُ مِنْهَا بِثَلَاثٍ هَمٍّ لَايُغِبُّهُ وَحِرْصٍ لَايَتْرُكُهُ وَأَمَلٍ لَايُدْرِكُهُ)

. «لَهِجَ» از ماده «لَهَج» (بر وزن كرج) به معناى وابستگى وشيفتگى به چيزى است.

«التاطَ» از ماده «التياط» به معناى چسبيدن است.

در اين كلام حكيمانه امام عليه السلام رابطه حب دنيا را با سه ثمره شوم بيان فرموده است:

نخست اين‌كه دنياپرستى همواره با غم و اندوه مستمر همراه است و چنان نيست كه يك روز اين غم و اندوه باشد و روز ديگر نباشد. (توجه داشته باشيد كه «غِبّ» به معناى يك روز در ميان است و (لا يغبّ) به معناى همواره و مستمر مى‌باشد.

دليل آن روشن است: انسان دنياپرست براى به چنگ آوردن دنيا و همچنين براى حفظ آن به كوشش فراوان و گذشتن از موانع زيادى احتياج دارد كه عبور از همه آنها بسيار مشكل است. به همين دليل غم و اندوهى، پيوسته وجود او را احاطه مى‌كند. آيا فلان بدهكار به موقع بدهى خود را مى‌پردازد؟ آيا قادر به اداى فلان دين به موقع هست؟ آيا فلان تجارت سود مى‌كند يا با شكست مواجه مى‌شود و آيا مزارع و باغات من با خشكسالى و آفت روبه‌رو نمى‌شون‌د؟ و آيا فلان شريك به من خيانت نخواهد كرد؟ و امثال اينها كه همچون كابوسى دائماً روح او را مى‌فشارد.

[1]. شرح نهج البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 10، ص 23 (مطابق نقل ميزان الحكمة، ح 5201).