أَقْدَامَهُمْ تَالِينَ لِأَجْزَاءِ الْقُرْآنِ يُرَتِّلُونَهَا تَرْتِيلًا يُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ وَيَسْتَثِيرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ فَإِذَا مَرُّوا بِآيَةٍ فِيهَا تَشْوِيقٌ رَكَنُوا إِلَيْهَا طَمَعاً وَتَطَلَّعَتْ نُفُوسُهُمْ إِلَيْهَا شَوْقاً وَظَنُّوا أَنَّهَا نُصْبَ أَعْيُنِهِمْ وَإِذَا مَرُّوا بِآيَةٍ فِيهَا تَخْوِيفٌ أَصْغَوْا إِلَيْهَا مَسَامِعَ قُلُوبِهِمْ وَظَنُّوا أَنَّ زَفِيرَ جَهَنَّمَ وَشَهِيقَهَا فِي أُصُولِ آذَانِهِمْ‌

؛ پرهيزگاران در دل شب بر پا مى‌خيزند و قرآن را با تدبر قرائت مى‌كنند و جان خود را با آن محزون مى‌سازند و داروى درد خود را از آن مى‌گيرند، هرگاه به آيه‌اى برسند كه در آن تشويق (به پاداش‌هاى الهى) است با علاقه فراوان به آن روى مى‌آورند و روح و جانشان با شوق بسيار به آن مى‌انديشد و آن را نصب العين خود قرار مى‌دهند و هرگاه به آيه‌اى برخورد كنند كه بيم دهنده است گوش دل را براى شنيدن پيام آن باز مى‌كنند و گويى صداى زبانه‌هاى آتش دوزخ با آن وضع مهيبش در گوششان طنين‌انداز است». [1]

نيز به فرموده امام صادق عليه السلام در دعايى كه قبل از تلاوت قرآن خوانده مى‌شود:

«اللّهُمَّ فَاجْعَلْ نَظَري فيهِ عِبادَةً وَقِرائَتي فيهِ فِكْراً وَفِكْري فيهِ اعْتِباراً وَاجْعَلْني مِمَّنْ أتَّعِظُ بِبَيانِ مَواعِظِكَ فيهِ وَأجْتَنِبُ مَعاصيكَ‌

؛ خداوندا! نگاه مرا به آيات قرآن عبادت و قرائتم را توأم با انديشه و تفكرم را در آن مايه عبرت قرار ده و مرا از كسانى قرار ده كه از مواعظ تو در آن پند مى‌گيرد و از گناهانت پرهيز مى‌كند». [2]

گروه ديگرى آيات قرآن را تنها براى ثواب قرائت مى‌خوانند بى‌آنكه به پيام‌هايش گوش فرا دهند.

گروه سومى نيز اضافه بر اين به استهزاى آيات مى‌پردازند و اگر در سخن استهزا نكنند، عملًا استهزا دارند؛ آيات تحريم ربا را مى‌خوانند ولى رباخوارى مى‌كنند، آيه تحريم غيبت را تلاوت مى‌كنند ولى غيبت كردن كار همه روزه‌

[1]. نهج البلاغه، خطبه 193.

[2]. بحارالانوار، ج 89، ص 207.