شكر نعمت را بگزارد (بنابراين چنين كسى دو ثلث دينش از بين نمى‌رود). [1]

4. توجيه ديگر اين است كه لازمه خضوع در برابر غير خداوند اين است كه انسان عمل خود را براى غير خدا قرار داده باشد و بزرگ شمردن مال در واقع نشانه ضعف يقين است، بنابراين چيزى جز اقرار به زبان باقى نمى‌ماند. [2]

اين توجيه نيز قابل ايراد است، زيرا اين‌گونه اشخاص معمولًا در مقابل اغنيا تعبيرات شرك‌آلودى مى‌كنند؛ مثلًا مى‌گويند: اميد ما اول به خدا و بعداً به توست يا مى‌گويند همه اميد ما به توست، بنابراين هر سه بخش از دينش مطابق اين توجيه از بين مى‌رود.

بهترين توجيه همان است كه در ابتدا گفته شد.

به هر حال شك نيست كه تواضع در برابر ثروتمندان براى ثروتشان هم موجب ذلت تواضع كننده است و هم طغيان ثروتمندى كه به او تواضع شده تا آنجا كه گويى خود را روزى رسان مى‌داند و ديگران را روزى‌خوار خودش و متأسفانه اين رذيله اخلاقى در افراد بسيارى ديده مى‌شود؛ اما در هر حال نبايد احترام ثروتمندان مؤمن و صالح را به سبب خدماتشان به نيازمندان و جامعه اسلامى را مصداق اين حديث دانست؛ آن در واقع فضيلتى است و اداى حقى.

آن‌گاه امام عليه السلام در چهارمين نكته حكيمانه مى‌فرمايد: «كسى كه قرآن بخواند و پس از مرگ وارد آتش دوزخ گردد از كسانى بوده كه آيات خدا را استهزا مى‌كرده است»؛

(وَمَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَمَاتَ فَدَخَلَ النَّارَ فَهُوَ مِمَّنْ كَانَ يَتَّخِذُ آيَاتِ اللَّهِ هُزُواً)

. قرائت قرآن چندگونه است: گاه انسان مؤمن قرآن را تلاوت مى‌كند و گوش جان به آياتش مى‌سپارد تا پيام خدا را از لابه‌لاى آن بشنود و زندگى خود را با آن هماهنگ سازد و به گفته اميرمؤمنان على عليه السلام در خطبه متقيان:

«أَمَّا اللَّيْلَ فَصَافُّونَ‌

[1]. بحارالانوار، ج 79، ص 78.

[2]. همان، ج 75، ص 56، پاورقى شماره 2.