شده مى‌فرمايد:

«أَحْسِنْ مُصَاحَبَةَ مَنْ صَاحَبَكَ تَكُنْ مُسْلِماً؛

با كسى كه همنشين توست خوش‌رفتارى كن تا مسلمان باشى». [1]

در حديث ديگرى از امام امير مؤمنان عليه السلام مى‌خوانيم:

«صاحِبِ الْإخْوانَ بِالْإحْسانِ وَتَغَمَّدْ ذُنُوبَهُمْ بِالْغُفْرانِ؛

با برادران نيكى كن و گناهانشان را ببخش». [2]

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

«إِنَّهُ لَيْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ يُحْسِنْ صُحْبَةَ مَنْ صَحِبَهُ وَمُرَافَقَةَ مَنْ رَافَقَه؛

آن‌كس كه با دوستانش خوشرفتارى نكند و با رفيقش رفاقت نداشته باشد از ما نيست». [3]

اين دستورات كه نمونه‌هاى فراوان ديگرى نيز در روايات دارد بر خلاف چيزى است كه در دنياى مادى امروز معمول است؛ نه در زندگى با دوستان خود عشق مى‌ورزند و نه بعد از مرگشان بر آنها اشك مى‌ريزند، زيرا در دنياى مادى عواطف را درك نمى‌كنند و همواره دنبال منافع مادى خويشند.

در تاريخ اسلام نمونه‌هاى زيادى براى آنچه در بالا آمد ديده مى‌شود كه بعد از مرگ افراد نيكوكار شهر آنها يكپارچه عزا شد و در حياتشان دوستان پروانه‌وار گرد آنها بودند. [4]

[1]. بحارالانوار، ج 66، ص 368، ح 4.

[2]. غررالحكم، ص 415، ح 9486.

[3]. بحارالانوار، ج 71، ص 161، ح 21.

[4]. مرحوم علامه شوشترى و ابن ابى‌الحديد نمونه‌هايى را در اينجا آورده‌اند كه براى پرهيز از طولانى شدن بحث از ذكر آنها خوددارى شد.