كه انسان) با قطعه گوشتى سخن مى‌گويد»؛

(وَيَتَكَلَّمُ بِلَحْمٍ)

. با اين‌كه سخن گفتن براى ما كار بسيار ساده‌اى به نظر مى‌رسد كه حتى از كودكى با آن آشنا بوده‌ايم ولى اگر درست بينديشيم كار بسيار پيچيده‌اى است. به هنگام اداى يك جمله زبان بايد با سرعت روى مخارج متعدد حروف بچرخد و مخرج لازم را مثلا براى حرف «ز» انتخاب كند و بلافاصله به سراغ حرف «ب» برود و آنگاه آرام بگيرد و اجازه دهد حرف «الف» از فضاى دهان پخش شود بلافاصله روى مخرج «نون» قرار گيرد تا واژه زبان تلفظ شود. حال فكر كنيد وراى خواندن يك مقاله يا بيان سخنرانى اين زبان چه جوالانى بايد در درون دهان داشته باشد كه مسلسل‌وار جاى خود را تغيير دهد كه اگر دير بجنبد كلمه غلطى بر زبان جارى مى‌شود و جالب اين است كه چنان اين جابجايى عادت انسان مى‌شود كه گويى به صورت خودكار در آمده است و انسان مى‌تواند همه حوادث عالم هستى را با همين قطعه گوشت بسيار ساده ادا كند و اين نكته نيز قابل توجه است كه صدها يا هزاران زبان براى تكلم در دنيا وجود دارد و همگى با حركات زبانشان مى‌توانند مقاصد خود را بيان كنند.

از آنجا كه اگر اين زبان دائماً تر و تازه نباشد نمى‌تواند چنين حركات سريعى از خود نشان بدهد خداوند چشمه‌هايى جوشان در زير زبان و دهان انسان قرار داده است كه مرتباً بزاق از آن تراوش مى‌كند و زبان را نرم و فعال نگه مى‌دارد و ديده‌ايم به هنگام تشنگى شديد و كم شدن آب دهان انسان بسيار به زحمت سخن مى‌گويد.

نكته مهم در مسئله سخن گفتن اين است كه مطالبى را كه انسان مى‌خواهد براى ديگران بيان كند نخست به صورت كلى در روح و مغزش حاضر مى‌شود و بعد كلمات را براى اداى آن انتخاب مى‌كند سپس به زبان فرمان مى‌دهد كه با استفاده از مخارج حروف، كلمات را تنظيم كند و سپس جمله‌ها را آماده سازد تا