آسيب‌پذيرى در درون وجود خود انسان پنهان است. ناگهان با اختلالى كه در يكى از رگ‌هاى قلب يا مغز رخ مى‌دهد سكته قلبى يا مغزى به او عارض مى‌شود و او را نيمه‌جان مى‌سازد و يا به جهان ديگر مى‌فرستد.

قرآن مجيد در آيات مختلف به اين نكات اشاره كرده، در يك جا مى‌فرمايد:

«أيْنَما تَكُونُوا يُدْرِكَكُمُ الْمَوْتَ وَلَوْ كُنْتُمْ فى‌ بُرُوجٍ مُشَيَّدَةٍ»؛ هر جا باشيد مرگ به سراغ شما مى‌آيد هرچند در دژهاى محكم باشيد». [1]

در جاى ديگر مى‌فرمايد: «وَالْعَصْرِ* إنَّ الْإنْسانَ لَفِى خُسْرٍ»؛ قسم به عصر كه انسان (پيوسته) در حال خسران و زيان كردن است». [2]

در همين كلمات قصار، حكمت 74، آمده بود كه‌

«نَفْسُ الْمَرْءِ خَطاهُ إلى‌ أجَلِهِ؛

نفس‌هاى انسان گام‌هاى او به سوى مرگ است (هر نفسى كه مى‌كشد يك گام به مرگ نزديك‌تر مى‌شود.)

احتمال ديگر در تفسير جمله‌هاى حكيمانه بالا هست كه انسان به هنگام بقا و سلامتى جسم، چه بسا از خطرات غافل مى‌شود و اين بقا و سلامتى او را به فنا و بيمارى مى‌كشاند، چرا كه عامل بسيارى از اين حوادث ناگوار، غفلت به هنگام توانايى و تندرستى است.

همچنين انسان در محل امن خود غالباً احتياط را از دست مى‌دهد و گاه همان محل امن تبديل به محل خطر بزرگى مى‌شود و يا اين‌كه انسان به افرادى كاملًا اطمينان مى كند و همه چيز خود را به دست آن‌ها مى‌سپارد، ناگهان از همان‌ها ضربه مى‌خورد؛ ولى تفسير اول مناسب‌تر است.

[1]. نساء، آيه 78.

[2]. عصر، آيه 1 و 2.