116 و قال عليه‌السلام كَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَيْهِ، وَمَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَيْهِ، وَمَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فِيهِ! وَمَا ابْتَلَى اللَّهُ أَحَداً بِمِثْلِ الْإِمْلَاءِ لَهُ.

امام عليه السلام فرمود:

چه بسيارند كسانى كه به سبب نعمتى كه به آنها داده شده در غفلت فرو مى‌روند و به سبب پرده‌پوشى خدا بر آنها مغرور مى‌گردند و بر اثر تعريف و تمجيد از آنان فريب مى‌خورند و خداوند هيچ كس را به چيزى مانند مهلت دادن (و ادامه نعمت‌ها و ترك عقوبت) آزمايش نكرده است. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

نويسنده مصادر مى‌گويد: اين كلام حكمت‌آميز پيش از نهج‌البلاغه در كتاب تحف العقول و روضه كافى و تاريخ يعقوبى و تذكره سبط بن جوزى آمده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 107).

در ضمن، اين گفتار حكيمانه تحت حكمت شماره 260 نيز عيناً تكرار شده و در حكمت 462 نيز سومين جمله آن «رب مفتون بحسن القول فيه» به طور مكرر آمده است.