خوبى براى نيكى‌ها و خوبى‌هاست.

به هر حال شك نيست كه سرچشمه اصلى توفيق براى كارهاى خير ذات پاك پروردگار است، از اين رو در حديثى از امام باقر عليه السلام مى‌خوانيم:

«لا نِعْمَةَ كَالْعافِيَةِ وَلا عافِيَةِ كَمُساعِدَةِ التُّوفيقِ؛

هيچ نعمتى مانند سلامت و عافيت نيست و نه هيچ عافيتى همچون فراهم شدن توفيق است». [1]

در قرآن مجيد نيز از زبان پيغمبر الهى حضرت شعيب مى‌خوانيم كه مى‌گويد:

«وَما تَوْفيقى‌ إلّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ إلَيْهِ أُنيبُ»؛ توفيق من جز به خدا نيست بر او توكل كردن و به سوى او باز مى‌گردم».

توفيق و بى‌توفيقى اسباب زيادى دارد؛ هر قدر انسان در راه خدا گام بردارد، به بندگان خدا خدمت كند و براى همه خيرخواه باشد خداوند توفيق او را براى انجام كارهاى نيك بيشتر مى‌كند و به عكس، گناهان و معاصى و ظلم و ستم به افراد و عدم رعايت حقوق والدين و استاد و دوستان، توفيق را از انسان سلب مى‌كند. در حديثى كه در غررالحكم‌ از امام امير مؤمنان عليه السلام نقل شده مى‌خوانيم:

«كَما أنَّ الْجِسْمَ وَ الظَّلَّ لا يَفْتَرِقانِ كَذلِكَ الدّينُ وَ التَّوْفيقُ لا يَفْتَرِقانِ؛

همان‌گونه كه سايه از جسم جدا نمى‌شود توفيق از دين نيز جدايى پيدا نمى‌كند».

در هشتمين نكته مى‌فرمايد: «هيچ تجارتى مانند عمل صالح نيست»؛

(وَ لَا تِجَارَةَ كَالْعَمَلِ الصَّالِحِ)

. همه تاجران، براى سود تجارت مى‌كنند. سودهاى مادى و دنيوى ناپايدار و در معرض زوال و فانى شدنى است ولى عمل صالح كه سرچشمه ثواب ابدى اخروى است از هر تجارتى پرسودتر است. قرآن مجيد مى‌فرمايد: « «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلَى تِجَارَةٍ تُنجِيكُمْ مِّنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ* تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَتُجَاهِدُونَ فِى سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنفُسِكُمْ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِنْ كُنتُمْ تَعْلَمُونَ* يَغْفِرْ

[1]. ميزان الحكمة، ح 22236.