در كلام امام را به همين معنا تفسير كرده‌اند؛ ولى قطعاً اشتباه است. گرچه آداب سخن گفتن گوشه‌اى از حقيقت ادب را در بر مى‌گيرد.

در اهميت ادب همين بس كه امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

«لايَزالُ الْمُؤمِنُ يُورَثُ أهْلَ بَيْتِهِ الْعِلْمَ وَالْأدَبَ الصَّالِحَ حَتّى يَدْخِلْهُمَا الَّجَنَّةَ ... وَ لا يَزالُ الْعَبْدُ الْعاصى‌ يُورَثُ أهْلَ بَيْتِهِ الْأدَبَ السَّىَ‌ء حَتّى‌ يُدْخِلْهُمَا النَّارَ جَميعاً؛

انسان با ايمان علم و ادب به خانواده خود مى‌آموزد و سبب مى‌شود كه همه را وارد بهشت كند و بنده گنه‌كار به خانواده خود بى‌ادبى مى‌آموزد تا آنجا كه همه را به دوزخ مى‌فرستد». [1]

در حديثى از امير مؤمنان عليه السلام در غررالحكم‌ مى‌خوانيم:

«إنَّكُمْ إلى‌ اكْتِسابِ الْأدَبِ أحْوَجَ مِنْكُمْ إلى‌ الْإكْتِسابِ الْفِضَّةِ وَالذَّهَبِ؛

شما به كسب ادب نيازمندتر از به دست آوردن طلا و نقره هستيد». [2]

در هفتمين نكته حكمت‌آميز مى‌فرمايد: «هيچ راهبرى همچون توفيق نيست»؛

(وَلَا قَائِدَ كَالتَّوْفِيقِ)

. «توفيق» در لغت به معناى موافق ساختن و هماهنگ نمودن است كه با معناى عرفى آن كاملًا سازگار است. منظور از «توفيق» در اينجا آماده بودن اسباب براى انجام دادن كارى است مثلا اگر انسان حال خوبى براى دعا پيدا كند و مجلس مناسبى تشكيل شود و خطيب دانشمند و باصفايى آن مجلس را اداره كند، گفته مى‌شود توفيق براى دعا حاصل شد. همچنين فراهم شدن اسباب مثلًا براى زيارت بيت الله يا كمك به محرومان يا فرا گرفتن علم و دانش تمام اينها توفيق ناميده مى‌شود و اگر امام عليه السلام مى‌فرمايد: بهترين رهبر توفيق است براى آن است كه توفيق، انسان را به راه حق و مسير اطاعت پروردگار مى‌كشاند و راهنماى‌

[1]. مستدرك الوسائل، ج 12، ص 201، ح 4.

[2]. غررالحكم، ح 5081.