(وَلَا قَرِينَ كَحُسْنِ الْخُلُقِ)

. زيرا حسن خلق جاذبه عجيبى دارد كه همه را به سوى خود جلب و جذب مى‌كند. انسان‌هاى بداخلاق، از داشتن دوستان صميمى محرومند در حالى كه افراد خوش‌برخورد وصاحب حُسن خلق همه افراد به‌دوستى آنها افتخار مى‌كنند.

در حديثى از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله كه در ذيل كلام حكمت‌آميز 38 آمد خوانديم:

«حُسْنُ الْخُلْقِ يُثْبِتُ الْمَوَدَّةَ؛

حسن خلق دوستى و محبت را ريشه‌دار مى‌كند و رشته دوستى را استوار مى‌دارد».

درباره حسن خلق در احاديث اسلامى تعبيرات بسيار بلندى آمده و نشان مى‌دهد گشاده‌رويى و حسن خلق از مهم‌ترين امورى است كه اسلام بر آن تأكيد دارد.

سپس امام عليه السلام در ششمين نكته مى‌فرمايد: «هيچ ميراثى همچون ادب نيست»؛

(وَ لَامِيرَاثَ كَالْأَدَبِ)

. همان‌گونه كه در ذيل گفتار حكمت‌آميز 54 كه عين اين عبارت در آنجا تكرار شده بود آورديم، «ادب» در اصل به معناى دعوت كردن است و از اين رو به سفره‌اى كه غذا در آن آماده مى‌كنند و افراد را به آن دعوت مى‌كنند «مأدبة» گفته مى‌شود و از آنجا كه رعايت احترام افراد در گفتار و رفتار و تواضع و استفاده از كلمات توأم با احترام سبب دعوت مردم به سوى انسان مى‌شود، مجموعه اين امور را «ادب» مى‌نامند و در برابر آن بى‌ادبان كسانى هستند كه نه احترام اشخاص و نه احترام مجالس را رعايت مى‌كنند و نه سخنان مناسبى در برخورد با اشخاص به كار مى‌برند. به همين مناسبت «تأديب» به تعليم و تربيت و ياد دادن آداب اطلاق مى‌شود. در اصطلاح امروز، «أدب» و «ادبيات» به مسائل مربوط به قواعد الفاظ گفته مى‌شود، اين اصطلاح كه جديد است و قطعاً بعد از زمان امام امير مؤمنان على عليه السلام به وجود آمده و هرچند بعضى از شارحان نهج‌البلاغه ادب‌