به مبالغه در ستايش (ستايش‌گويان) شديداً بپرهيز، زيرا اين صفات از مطمئن‌ترين فرصت‌هاى شيطان است تا كارهاى نيك نيكوكاران را محو و نابود كند».

در غررالحكم‌ نيز از امير مؤمنان عليه السلام نقل شده كه فرمود:

«ثَمَرَةُ الْعُجْبِ الْبَغْضاءُ؛

ميوه درخت خودپسندى عداوت و دشمنى است». [1]

ابن ابى‌الحديد از بعضى از دانشمندان نقل مى‌كند كه كسى نزد او آمد و از كتابى كه نوشته بود بسيار راضى بود. آن عالم به او گفت: مردم چنين ارزشى براى كتاب تو قائل نيستند. گفت: مردم هم جاهلند. او در پاسخ گفت: آيا تو بر ضد آنها هستى؟ گفت: آرى. گفت: بنابراين تو به اجماع مردم جاهلى و مردم تنها به قول تو جاهلند (كدام يك اقرب به صواب است). [2]

زيان‌هاى خودپسندى بسيار است كه شرح آن در اين مختصر نمى‌گنجد و اين سخن را با حديثى از رسول خدا صلى الله عليه و آله پايان مى‌دهيم فرمود: هنگامى كه موسى عليه السلام نشسته بود شيطان نزد او آمد در حالى كه جبّه زيباى رنگارنگى بر تن كرده بود. از او پرسيد: اين لباس را براى چه پوشيده‌اى؟ گفت: براى اين‌كه قلوب بنى‌آدم را بربايم. موسى گفت:

«فَأَخْبِرْنِي بِالذَّنْبِ الَّذِي إِذَا أَذْنَبَهُ ابْنُ آدَمَ اسْتَحْوَذْتَ عَلَيْهِ؛

به من بگو گدام گناه است كه اگر انسان مرتكب آن بشود به يقين بر او مسلط خواهى شد؟ شيطان گفت:

«إِذَا أَعْجَبَتْهُ نَفْسُهُ وَاسْتَكْثَرَ عَمَلَهُ وَصَغُرَ فِي عَيْنِهِ ذَنْبُهُ؛

هنگامى كه از خود راضى باشد و عمل نيك خويش را بسيار بشمرد و گناهش در نظرش كوچك شود». [3]

[1]. غررالحكم، ح 7106.

[2]. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 18، ص 100.

[3]. كافى، ج 2، ص 314، ح 8.