گرچه تعبير به «مسالمت» با «احتمال» تفاوت زيادى ندارد ولى «احتمال» اشاره به خويشتن‌دارى و «مسالمت» اشاره به خوش‌رفتارى با مردم است. در واقع «احتمال» مفهومى در رابطه با خويشتن دارد و «مسالمت» در رابطه با ديگران.

سپس امام عليه السلام در چهارمين و آخرين نكته مى‌فرمايد: «آن‌كس كه از خود راضى باشد افراد خشمگين بر او بسيار خواهند بود»؛

(وَ مَنْ رَضِيَ عَنْ نَفْسِهِ كَثُرَ السَّاخِطُ عَلَيْهِ)

. دليل آن روشن است، زيرا فرد از خود راضى انتظار دارد ديگران براى او احترام فراوان قائل شوند، همه به او سلام كنند، در مجالس، صدر مجلس را به او اختصاص دهند، روى حرف او سخنى نگويند و پيوسته زبان به مدح و ثنايش بگشايند. هنگامى كه اين‌گونه احترامات را نمى‌بيند و مردم او را در جايگاه اصلى‌اش مى‌شناسند نه آنچه خودش ادعا دارد نسبت به مردم بدبين مى‌شود و زبان به بدگويى مى‌گشايد و بى‌اعتنايى پيشه مى‌كند و همين امر مردم را به او خشمگين مى‌سازد. به ديگر سخن، اين صفت زشت هم او را نسبت به مردم خشمگين مى‌سازد كه به گمانش حق او را ادا نمى‌كنند و قدر او را نمى‌شناسند و هم مردم را نسبت به او.

به عكس، كسانى كه خود را در جايگاه نقد و انتقاد قرار مى‌دهند متواضعانه با مردم برخورد مى‌كنند، هرگز خود را طلبكار نمى‌دانند و پيوسته براى ديگران احترام قائلند و اين امر دوستان فراوانى براى آنها جلب مى‌كند.

در نامه مالك اشتر خوانديم كه فرمود:

«إِيَّاكَ وَالْإِعْجَابَ بِنَفْسِكَ وَالثِّقَةَ بِمَا يُعْجِبُكَ مِنْهَا وَحُبَّ الْإِطْرَاءِ فَإِنَّ ذَلِكَ مِنْ أَوْثَقِ فُرَصِ الشَّيْطَانِ فِي نَفْسِهِ لِيَمْحَقَ‌ [1] مَا

يَكُونُ مِنْ إِحْسَانِ الْمُحْسِنِينَ؛

از خودپسندى و تكيه بر نقاط قوت خويش و علاقه‌

[1]. «يمحق» به معناى نقصان و كم شدن تدريجى و سرانجام نابود شدن است.