الْجَشِبَ، وَكَانَ إِدَامُهُ الْجُوعَ، وَسِرَاجُهُ بِاللَّيْلِ الْقَمَرَ، وَظِلَالُهُ فِي الشِّتَاءِ مَشَارِقُ الْأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا، وَفَاكِهَتُهُ وَرَيْحَانُهُ مَا تُنْبِتُ الْأَرْضُ لِلْبَهَائِمِ؛ وَلَمْ تَكُنْ لَهُ زَوْجَةٌ تَفْتِنُهُ، وَلَا وَلَدٌ يَحْزُنُهُ، وَلَا مَالٌ يَلْفِتُهُ، وَلَا طَمَعٌ يُذِلُّهُ، دَابَّتُهُ رِجْلَاهُ، وَخَادِمُهُ يَدَاهُ!)

. به يقين كمتر كسى مى‌تواند مانند حضرت مسيح زندگى كند و يا زهدى همچون پيامبر اسلام و على عليهما السلام داشته باشد. منظور آن است كه مردم با ايمان تا آنجا كه مى‌توانند تعلقات دنيوى را از خود دور سازند و بار خود را سبك كنند و به زندگى هر چه ساده‌تر قانع شوند، چرا كه زندگى‌هاى پر خرج و تجملاتى از يك سو تمام افكار انسان را به خود جذب مى‌كند و از آخرت غافل مى‌سازد و از سويى ديگر تهيه آن از مال حلال غالباً مشكل است، لذا انسان را به حلال يا مشتبه آلوده مى‌سازد و از سوى سوم براى نيازمندان مايه حسرت و دل‌شكستگى و محدوديت و محروميت مى‌شود.

براى آگاهى از زندگانى زاهدانه انبيا و اولياى الهى به بحثى كه تحت عنوان «زندگى زاهدانه انبيا» در ذيل بخش چهارم خطبه 160 آورده‌ايم مراجعه فرماييد.

آنگاه امام عليه السلام در ادامه اين سخن در بيان اهميت بيدار ماندن در آن ساعت شب و راز و نياز به درگاه خداوند سخن مى‌گويد، مى‌فرمايد: «اى نوف! داود (پيامبر) عليه السلام در چنين ساعتى از خواب برخاست و گفت اين همان ساعتى است كه هيچ بنده‌اى در آن دعا نمى‌كند جز اين‌كه به اجابت مى‌رسد مگر آنكه مأمور جمع ماليات (براى حاكم ظالم) يا جاسوس گزارشگر، يا مأمور انتظامى‌اش و يا نوازنده طنبور و يا طبل باشد»؛

(يَا نَوْفُ إِنَّ دَاوُدَ عليه السلام قَامَ فِي مِثْلِ هَذِهِ السَّاعَةِ مِنَ اللَّيْلِ فَقَالَ إِنَّهَا لَسَاعَةٌ لَايَدْعُو فِيهَا عَبْدٌ إِلَّا اسْتُجِيبَ لَهُ إِلَّا أَنْ يَكُونَ عَشَّاراً أَوْ عَرِيفاً أَوْ شُرْطِيّاً أَوْ صَاحِبَ عَرْطَبَةٍ وَهِيَ الطُّنْبُورُأَوْ صَاحِبَ كَوْبَةٍ وَهِيَ الطَّبْلُ)

. مرحوم سيّد رضى «عَرْطَبه» را به «طنبور» و «كوبه» را به «طبل» تفسير كرده و مى‌افزايد بعضى به عكس گفته‌اند: «عرطبه» «طبل» است و «كوبه» «طنبور»؛