تعبير به قرآن را لباس زيرين و دعا را لباس رويين قرار دادند، كنايه از اين است كه دستورات قرآن در درون دل و جان و روحشان قرار دارد و دعا ورد زبانشان است همواره به هنگام قيام و قعود و هرگونه حركت فردى و اجتماعى از خدا يارى مى‌طلبند و براى توفيق بيشتر دعا مى‌كنند و از اين طريق هرگز خدا را از ياد نمى‌برند.

افزون بر اين، بدن انسان در حال عادى بسيار آسيب‌پذير است و لباس، او را از بسيارى آسيب‌ها حفظ مى‌كند، پس دعا را لباس رويين قرار دادن اشاره به اين است كه آنها در سايه دعا، خود را از خطرات مختلف و عذاب‌هاى دنيا و آخرت و انحرافات اخلاقى حفظ مى‌كنند.

تعبير به «قَرَضُوا الدُّنْيا ..». اشاره به پيمودن و طى كردن دنيا بر روش بسيار زاهدانه حضرت مسيح است (قرض هم به معناى قطع كردن و بريدن آمده و هم به معناى گذشتن و عبور كردن).

اشاره امام در اينجا به زندگى زاهدانه حضرت عيسى به طور مشروح‌تر در خطبه 160 آمده است كه فرمود: «و اگر بخواهى (براى نمونه ديگرى) زندگى عيسى بن مريم- كه درود خدا بر او باد- را برايت بازگو مى‌كنم؛ او سنگ را بالش خود قرار مى‌داد، لباس خشن مى‌پوشيد، غذاى ناگوار (مانند نان خشك) مى‌خورد، نان خورش او گرسنگى، چراغ شب‌هايش ماه، سر پناه او در زمستان مشرق و مغرب زمين بود (صبح‌ها در طرف غرب و عصرها در طرف شرق رو به آفتاب قرار مى‌گرفت) ميوه و گل او گياهانى بود كه زمين براى چهارپايان مى‌روياند. نه همسرى داشت كه او را بفريبد و نه فرزندى كه (مشكلاتش) او را غمگين سازد، نه مالى داشت كه او را به خود مشغول دارد و نه طمعى كه خوارش كند؛ مركبش پاهايش بود و خادمش دست‌هايش!»

(وَإِنْ شِئْتَ قُلْتُ فِي عِيسَى‌ بْنِ مَرْيَمَ عَلَيْهِ السَّلَامُ، فَلَقَدْ كَانَ يَتَوَسَّدُ الْحَجَرَ، وَ يَلْبَسُ الْخَشِنَ، وَيَأْكُلُ‌