است»؛

(وَالْبَشَاشَةُ حِبَالَةُ الْمَوَدَّةِ)

. بدون شك افراد خوشرو و خوش‌برخورد كه با چهره گشاده و لب‌هاى پرتبسم با ديگران برخورد مى‌كنند، دوستان زيادى خواهند داشت و به عكس، افرادى كه با قيافه در هم كشيده و عبوس و خشم‌آلود با ديگران روبه‌رو مى‌شوند مردم از آنها متنفر مى‌گردند.

از آنجا كه جلب محبت باعث اتحاد صفوف و وحدت كلمه مى‌شود، در روايات اسلامى ثواب‌هاى زيادى براى خوشرويى و بشاشت نقل شده است؛ از جمله در حديثى از امير مؤمنان على عليه السلام در بحارالانوار مى‌خوانيم كه فرمود:

«إِذَا لَقِيتُمْ إِخْوَانَكُمْ فَتَصَافَحُوا وَأَظْهِرُوا لَهُمُ الْبَشَاشَةَ وَالْبِشْرَ تَفَرَّقُوا وَمَا عَلَيْكُمْ مِنَ الْأَوْزَارِ قَدْ ذَهَبَ؛

هنگامى كه برادران دينى‌خود را ملاقات مى‌كنيد با هم مصافحه كنيد و بشاشت و مسرت را در برابر آنها اظهار كنيد و در نتيجه هنگامى كه از هم جدا مى‌شويد گناهان شما بخشوده خواهد شد». [1]

در روايت معروفى از پيامبر صلى الله عليه و آله آمده است كه فرمود:

«يَا بَنِي عَبْدِالْمُطَّلِبِ إِنَّكُمْ لَنْ تَسَعُوا النَّاسَ بِأَمْوَالِكُمْ فَالْقَوْهُمْ بِطَلَاقَةِ الْوَجْهِ وَحُسْنِ الْبِشْرِ؛

شما نمى‌توانيد همه مردم را با اموال خود راضى كنيد (چرا كه نيازها بسيار زياد و اموال كم است) بنابراين آنها را با چهره گشاده و خوشرويى ملاقات كنيد (كه سرمايه‌اى فنا ناپذير و مايه خوشنودى مردم است)». [2]

تعبير به «حبالة» (دام) اشاره به اين است كه حتى افرادى كه از انسان گريزانند با اظهار محبت و خوشرويى به سوى وى مى‌آيند و كينه‌ها از سينه‌ها شسته مى‌شود.

در بعضى از كلمات حكما آمده است كه سه چيز است كه محبت را در دل‌

[1]. بحارالانوار، ج 73، ص 20، ح 3.

[2]. كافى، ج 2، ص 103، ح 1.