يقين آن را تقويت خواهد كرد، همان‌گونه كه در روايات اسلامى آمده است.

سوم اين‌كه منظور دنياى پر زرق و برق و تجملاتى است كه وقتى انسان در آن غرق شد، هرچند از طريق حلال به دست آمده باشد آخرت به دست فراموشى سپرده خواهد شد؛ هر روز در فكر زينت تازه و تجملات بيشتر و خانه‌ها و لباس‌ها و مركب‌هاى پر زرق و برق‌تر است و چنين كسى هرچند دنبال حرام هم نباشد هم خدا را فراموش مى‌كند و هم معاد را.

تعبير به «عَدُوّان» و «سَبيلانِ» در واقع شبيه به تنزل از چيزى به چيز ديگر است، زيرا نخست مى‌فرمايد: دو دشمن‌اند كه يكديگر را تخريب مى‌كنند سپس مى‌فرمايد: حد اقل دو مسير مختلف‌اند كه به دو مقصد منتهى مى‌شوند؛ خواه عداوتى با هم داشته باشند يا نه.

آنچه در جمله «فَمَنْ أحَبَّ الدُّنْيا» آمده در واقع به منزله نتيجه‌گيرى از سخنان گذشته است.

در پايان امام عليه السلام دو تشبيه جالب و به تعبير ديگر دو مثال واضح براى دنيا و آخرت بيان مى‌كند و مى‌فرمايد: «اين دو به منزله مشرق و مغرب‌اند و انسان همچون كسى است كه در ميان اين دو در حركت است هر زمان به يكى نزديك مى‌شود از ديگرى دور مى‌گردد و اين دو همچون دو همسر يك مردند (كه معمولًا با هم رقابت شديد دارند)»؛

(وَهُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ، وَمَاشٍ بَيْنَهُمَا؛ كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ، وَهُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ)

. گفتنى است دو مثالى را كه امام عليه السلام بيان فرموده نسبت به دو تعبيرى كه درباره دنيا در عبارت بالا آمد (عَدُوّان و سَبيلانِ) به اصطلاح از قبيل لف و نشر مشوش است؛ تعبير به «ضَرَّتانِ» (دو هوو) مثالى است براى «عَدُوّان مُتَفاوِتان» و تعبير به «مشرق و مغرب» مثالى است براى «سَبيلانِ مُخْتَلِفان».

اين احتمال نيز هست كه تعبير به «مشرق و مغرب» نسبت به دنيا و آخرت نيز