ووصله‌دار بود و همين امر موجب شگفتى بينندگان گشت تا آنجا كه به حضرت ايراد گرفتند؛ ولى امام عليه السلام پاسخى فرمود كه درس بزرگى براى همگان بود، فرمود: هنگامى كه اين لباس را مى‌پوشم سه فايده مهم دارد:

نخست اين‌كه قلب و روح من در برابر آن خضوع مى‌كند و تكبر و خودبرتربينى كه سرچشمه گناهان بزرگ است از من دور مى‌شود و ديگر اين‌كه نفس سركش به سبب آن رام مى‌شود و وسوسه‌هاى آن كه انسان را به راه‌هاى شيطانى مى‌كشاند فرو نشيند. و سوم اين‌كه مؤمنان به آن اقتدا مى‌كنند و از زندگانى پر زرق و برق و تجملاتى كه انسان را از خدا غافل مى‌سازد دور مى‌شوند. هيچ كس از پوشيدن لباس‌هاى ساده و داشتن وسايل زندگى ساده احساس حقارت نمى‌كند.

آن‌گاه امام عليه السلام در ادامه اين سخن به اصلى كلى درباره دنيا و آخرت اشاره مى‌كند كه انتخاب نوع لباس گوشه‌اى از گوشه‌هاى آن است، مى‌فرمايد: «دنيا و آخرت دو دشمن متفاوت و دو راه مختلف‌اند، لذا كسى كه دنيا را دوست بدارد و به آن عشق بورزد آخرت را دشمن مى‌دارد و با آن عداوت دارد»؛

(إِنَّ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ، وَسَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ، فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَعَادَاهَا)

. منظور از دنيا در اينجا يكى از سه چيز و يا هر سه چيز است:

نخست اين‌كه منظور دنيايى است كه از طريق حرام و اموال نامشروع و مقامات غاصبانه به دست آيد كه مسير آن از مسير آخرت قطعاً جداست.

ديگر اين‌كه منظور دنيايى است كه هدف باشد نه وسيله براى آخرت، زيرا اگر دنيا هدف اصلى انسان شد، آخرت به فراموشى سپرده مى‌شود و ديگر هدف نهايى نخواهد بود؛ اما اگر به دنيا به گونه مزرعه يا پل و گذرگاه و خلاصه وسيله‌اى براى رسيدن به آخرت نگاه شود نه تنها دشمنى با آن ندارد، بلكه به‌