از قبيل لف و نشر مشوش باشد؛ مشرق كه خاستگاه نور آفتاب است به منزله آخرت و مغرب كه رو به سوى ظلمت مى‌رود اشاره به دنياست.

آرى اگر دنيا از حرام فراهم شود، يا هدف نهايى انسان باشد و يا انسان در تجملات و زر و زيورهاى آن غرق شود هرگز به آخرت نمى‌پردازد، بلكه روز به روز از سعادت جاويدان دورتر مى‌گردد.

روايات ديگرى كه از رسول خدا يا ائمه معصومين عليهم السلام رسيده است نيز اين سخن را تاييد مى‌كند؛ از جمله در حديثى كه مرحوم علامه مجلسى در بحارالانوار از رسول اللَّه صلى الله عليه و آله نقل كرده مى‌خوانيم:

«إِنَّ فِي طَلَبِ الدُّنْيَا إِضْرَاراً بِالْآخِرَةِ وَفِي طَلَبِ الْآخِرَةِ إِضْرَاراً بِالدُّنْيَا فَأَضِرُّوا بِالدُّنْيَا فَإِنَّهَا أَحَقُّ بِالْإِضْرَارِ؛

طلب دنيا به آخرت انسان زيان مى‌رساند و طلب آخرت به دنيا ضرر مى‌زند، بنابراين ضرر دنيا را بپذيريد كه سزاوارتر به زيان است». [1]

در حديث ديگرى كه از حضرت مسيح در كتب اسلامى نقل شده مى‌خوانيم:

«لَا يَسْتَقِيمُ حُبُّ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ فِي قَلْبِ مُؤْمِنٍ كَمَا لَايَسْتَقِيمُ الْمَاءُ وَالنَّارُ فِي إِنَاءٍ وَاحِدٍ؛

محبت دنيا و آخرت در قلب فرد با ايمان جمع نمى‌شود همان‌گونه كه آب و آتش در يك ظرف جمع نمى‌گردند». [2]

ناگفته پيداست كه تمام اين روايات ناظر به كسى است كه دنيا را هدف خود قرار داده و بدون در نظر گرفتن حلال و حرام و حق و ناحق پيوسته به دنبال آن مى‌دود؛ اما كسى كه دنيا را از طريق حلال مى‌خواهد و وسيله نيل به آخرت قرار مى‌دهد نه تنها مذموم نيست، بلكه در روايات از چنين كسى ستايش نيز شده است.

از اين رو در حديثى از امير مؤمنان عليه السلام مى‌خوانيم كه فرمود:

«إنْ جَعَلْتَ دينَكَ‌

[1]. بحارالانوار، ج 70، ص 61، ح 30.

[2]. همان، ج 14، ص 327، ح 50.