به گونه‌اى كه حاجتمند، خسته و شرمنده مى‌شود. اين‌گونه قضاى حاجات ارزشى ندارد؛ انجام خواسته‌هاى مردم در صورتى ارزش پيدا مى‌كند كه انسان آن را كوچك بشمرد و اين نشانه بزرگى شخصى است كه حاجت را برآورده است. هنگامى كه او در نظرها بزرگ شد كار او نيز بزرگ شمرده مى‌شود.

همچنين در صورتى ارزشمند است كه آن را پنهان دارد تا آبروى تقاضا كننده نزد همه محفوظ بماند؛ ولى از آنجا كه حس كنجكاوى در مردم زياد است، سرانجام اين‌گونه خدمات آشكار مى‌شود و با اهميت از آن و صاحبش ياد مى‌كنند و او را به فضايل اخلاقى مى‌ستايند.

اضافه بر اين اداى حاجتى ارزشمند و گواراست كه به سرعت انجام گيرد، زيرا در غير اين صورت حاجتمند ناچار است بارها به در خانه كسى كه به او نياز دارد برود و هر بار رنج تازه‌اى را بر روح خود تحميل كند. در اين هنگام چنانچه حاجت او برآورده شد برايش گوارا نخواهد بود.

لام در جمله «لِتَعْظُمَ» و «لِتَظْهَرَ» و «لِتَهْنُؤَ» به اصطلاح لام عاقبت است نه لام علت؛ يعنى اين سه كار، اين سه نتيجه را در پى دارد.

گفتنى است كه در دستورات اسلامى نه تنها مسئله قضاى حوائج از بزرگ‌ترين كارهاى خير شمرده شده، بلكه چگونگى آن از جهات مختلف نيز تعليم داده شده است تا قضاى حوائج به صورت كاملًا انسانى و گوارا صورت گيرد.

شبيه همين كلام به تعبير ديگرى از امام صادق عليه السلام نقل شده است؛ آنجا كه مى‌فرمايد:

«رَأَيْتُ الْمَعْرُوفَ لَايَصْلُحُ إِلَّا بِثَلَاثِ خِصَالٍ تَصْغِيرِهِ وَتَسْتِيرِهِ وَتَعْجِيلِهِ فَإِنَّكَ إِذَا صَغَّرْتَهُ عَظَّمْتَهُ عِنْدَ مَنْ تَصْنَعُهُ إِلَيْهِ وَ إِذَا سَتَّرْتَهُ تَمَّمْتَهُ وَإِذَا عَجَّلْتَهُ هَنَّأْتَهُ وَإِنْ كَانَ غَيْرُ ذَلِكَ سَخَّفْتَهُ وَنَكَّدْتَهُ؛

چنين ديدم كه كارهاى نيك جز به سه خصلت اصلاح نمى‌پذيرد: كوچك شمردن و پنهان داشتن و تعجيل كردن در آن، زيرا