شرح و تفسير سه شرط خدمت به مردم‌

مى‌دانيم برآوردن حوايج نيازمندان و حل مشكلات مردم از مهم‌ترين مستحبات و بهترين طاعات است تا آنجا كه در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم:

«مَنْ سَعَى فِي حَاجَةِ أَخِيهِ الْمُسْلِمِ طَلَبَ وَجْهِ اللَّهِ كَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ لَهُ أَلْفَ أَلْفِ حَسَنَةٍ يَغْفِرُ فِيهَا لِأَقَارِبِهِ وَ جِيرَانِهِ وَ إِخْوَانِهِ وَمَعَارِفِه؛

كسى كه براى برآوردن حاجت برادر مسلمانش تلاش و كوشش كند براى جلب رضاى پروردگار، خداوند متعال هزار هزار حسنه در نامه اعمال او مى‌نويسد و حتى به سبب آن بستگان و همسايگان و برادران دينى و آشنايانش مشمول غفران الهى مى‌شوند». [1]

امام عليه السلام در اين گفتار نورانى‌اش شرايط كمال قضاى حوايج را در سه چيز خلاصه كرده، مى‌فرمايد: «برآوردن حاجات مردم كامل نمى‌شود مگر به سه چيز كوچك شمردنش تا بزرگ گردد و مكتوم داشتنش تا آشكار شود و تعجيل در آن تا گوارا گردد»؛

(لَا يَسْتَقِيمُ قَضَاءُ الْحَوَائِجِ إِلَّا بِثَلَاثٍ: بِاسْتِصْغَارِهَا لِتَعْظُمَ، وَبِاسْتِكْتَامِهَا لِتَظْهَرَ، وَبِتَعْجِيلِهَا لِتَهْنُؤَ)

. بسيارند كسانى كه وقتى حاجت نيازمندى را بر مى‌آورند آن را بزرگ مى‌شمرند و همه جا عنوان مى‌كنند و گاه براى انجام دادن آن امروز و فردا دارند،

[1]. كافى، ج 2، ص 197، ح 6.