و زيبايى‌ها را مبغوض مى‌دارد، مغرور شود». [1]

اگر در آثار زيان‌بار مدح و ستايش‌هاى افراطى و تملق‌آميز خوب بينديشيم خواهيم ديد كه اثرات آن فوق العاده مخرب است؛ از يك سو انسان را مغرور مى‌كند و همين غرور مانع راه تكامل او مى‌شود و از سوى ديگر عيوب و نقايص خود را نمى‌بيند، بلكه گاه آنها را حسن مى‌شمرد و در مقام اصلاح خويشتن بر نمى‌آيد و از سوى سوم، غالبا به مداحان علاقه پيدا مى‌كند در حالى كه آنان خواسته‌هاى نامشروعى دارند و او به انجام خواسته‌هاى نامشروعشان كشيده مى‌شود و عمل خود را به نوعى توجيه مى‌كند.

اينجا سؤال معروفى است كه چگونه امام عليه السلام با آن مقام عصمت اعتراف به نقص يا گناه در خويشتن مى‌كند و از خدا آمرزش مى‌طلبد؟

بعضى در جواب اين‌گونه تعبيرات و تعابير ديگرى كه در دعاها آمده و امامان معصوم عليهم السلام با تمام وجودشان از خداوند طلب آمرزش مى‌كنند مى‌گويند، اين‌گونه سخنان همه به عنوان سرمشق براى مردم است و خودشان به آن نيازى نداشتند.

اين توجيه، توجيه صحيحى به نظر نمى‌رسد و با لحن دعاها سازگار نيست، به خصوص اين‌كه از رواياتى استفاده مى‌شود آنان هنگام خواندن اين دعاها اشك مى‌ريختند و به خود مى‌پيچيدند و بى‌تابى داشتند.

جمع ديگر معتقدند كه اينها همه به سبب ترك اولى‌هايى است كه انجام داده‌اند. معناى ترك اولى اين نيست كه- نعوذ بالله- خلافى انجام شده باشد، بلكه ممكن است از مستحب مهم‌ترى به مستحب كمترى منتقل شده باشند؛ مثلا اگر كسى در اطراف خانه‌اش دو مسجد باشد يكى دورتر و پرجمعيت و ديگرى نزديك‌تر و كم‌جمعيت به يقين جماعت پر جمعيت‌تر از جماعت كم جمعيت‌تر

[1]. غررالحكم، ح 1137.