سپس امام عليه السلام در تأييد گفتار فوق مى‌افزايد: «به يقين دوست محمد صلى الله عليه و آله كسى است كه خدا را اطاعت كند، هرچند پيوند نسبى‌اش دور باشد و دشمن محمد صلى الله عليه و آله كسى است كه خدا را نافرمانى كند هرچند قرابت او نزديك باشد»؛

(ثُمَّ قَالَ: إِنَّ وَلِيَّ مُحَمَّدٍ مَنْ أَطَاعَ اللَّهَ وَإِنْ بَعُدَتْ لُحْمَتُهُ، وَإِنَّ عَدُوَّ مُحَمَّدٍ مَنْ عَصَى اللَّهَ وَإِنْ قَرُبَتْ قَرَابَتُهُ)

. «لُحمَة» معانى مختلفى دارد و در اينجا به معناى قرابت و نزديكى است.

امام عليه السلام آنچه را در ذيل اين كلام مبارك فرموده اشاره به مصداقى از مصاديق آن كبراى كليه‌اى است كه در بالا آمد و از آنجا كه مخاطبان آن حضرت، امت پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله هستند آن اصل كلى را بر اين امت منطبق كرده و نتيجه گيرى نموده كه ولايت و دوستى و پيروى از پيغمبر اسلام جز از طريق اطاعت حاصل نمى‌شود. اين همان چيزى است كه در حديث معروف امام سجاد عليه السلام كه گفت و گوى امام را با طاووس يمانى منعكس مى كند آمده است؛ امام در پايان اين حديث فرموده است:

«خَلَقَ اللَّهُ الْجَنَّةَ لِمَنْ أَطَاعَهُ‌أَحْسَنَ وَلَوْ كَانَ عَبْداً حَبَشِيّاً وَخَلَقَ النَّارَ لِمَنْ عَصَاهُ وَلَوْ كَانَ وَلَداً قُرَشِيّاً؛

خداوند بهشت را آفريده براى كسانى كه او را اطاعت كنند و اين كار را به خوبى انجام دهند، هرچند برده حبشى باشند و دوزخ را آفريده براى كسانى كه او را عصيان كنند، هرچند فرزندى از دودمان قريش باشند». [1]

در حديث ديگرى مى‌خوانيم كه سعد بن عبدالملك- كه از فرزندان عبدالعزيز بن مروان بود و امام باقر عليه السلام او را «سعد الخير» مى‌ناميد- خدمت امام رسيد در حالى كه مانند زنان مصيبت‌زده گريه مى‌كرد و اشك مى‌ريخت. امام باقر عليه السلام فرمود: اى سعد چرا گريه مى‌كنى؟ عرض كرد چگونه گريه نكنم در حالى كه از شجره ملعونه در قرآن (اشاره به بنى‌اميه است) هستم. امام عليه السلام فرمود: تو از

[1]. بحارالانوار، ج 46، ص 82.