مى‌گيرد نخست نگاه كند كه رضاى خدا در چيست و آن را برگزيند، چنين كسى به يقين مشمول عنايات الهى قرار مى‌گيرد و خداوند رابطه او را با مردم سامان مى‌بخشد. اضافه بر اين اصلاح رابطه با خدا مسلتزم صدق و امانت و راستى است. كسى كه صدق و امانت و راستى پيشه كند به يقين مردم به او علاقه‌مند مى‌شوند و امين مردم خواهد بود و به او اعتماد مى‌كنند و مشكلى با او نخواهند داشت.

همچنين كسى كه امر آخرت خويش را اصلاح كند؛ يعنى اوامر الهى را اطاعت و نواهى او را ترك گويد مشمول لطف خداوند خواهد شد؛ خداوند كار دنياى او را نيز سامان مى‌دهد. افزون بر اين، اصلاح امر آخرت به تقوا و پرهيزگارى است و به يقين انسان‌هاى با تقوا در زندگى مادى خود نيز موفق خواهند بود، زيرا راه خلاف در پيش نمى‌گيرند؛ به كسى ظلم و ستم نمى‌كنند، همه با او مهربان هستند و او نيز با همه مهربان.

نيز كسى كه واعظ نفسانى؛ يعنى وجدان بيدار و تقواى درونى داشته باشد كه در برابر گناهان به او هشدار دهد، لطف پروردگار بر او سايه خواهد افكند و او را از گزند حوادث محفوظ مى‌دارد. اضافه بر اين شخصى كه چنين واعظى درونى دارد از امور خطرناك مى‌پرهيزد و چنين كسى از گزند حوادث محفوظ خواهد بود.

بنابراين رابطه اين سه امر با آن سه نتيجه هم رابطه معنوى است و هم رابطه منطقى و طبيعى.

اين سخن را با حديثى از امام باقر عليه السلام كه مرحوم كلينى در اصول كافى‌ آورده پايان مى‌دهيم. مطابق اين حديث امام باقر عليه السلام فرمود: خداوند عزّوجلّ چنين فرموده است:

«وَعِزَّتِي وَجَلَالِي وَعَظَمَتِي وَعُلُوِّي وَارْتِفَاعِ مَكَانِي لَايُؤْثِرُ عَبْدٌ هَوَايَ عَلَى هَوَى نَفْسِهِ إِلَّا كَفَفْتُ عَلَيْهِ ضَيْعَتَهُ وَضَمَّنْتُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ رِزْقَهُ‌