به همين دليل در حديث ديگرى از امام صادق صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«جُعِلَ الْخَيْرُ كُلُّهُ فِي بَيْتٍ وَجُعِلَ مِفْتَاحُهُ الزُّهْدَ فِي الدُّنْيَا ... حَرَامٌ عَلَى قُلُوبِكُمْ أَنْ تَعْرِفَ حَلَاوَةَ الْإِيمَانِ حَتَّى تَزْهَدَ فِي الدُّنْيَا؛

تمام نيكى‌ها در خانه‌اى قرار داده شده و كليد آن زهد در دنياست ... سپس فرمود: حلاوت ايمان بر دل و جان شما حرام است تا زمانى كه دل‌هايتان زهد در دنيا پيشه كند». [1]

آن‌گاه در چهارمين جمله مى‌فرمايد: «تقوا و پرهيزگارى سپرى است (در برابر گناهان و خطرات شيطان و هواى نفس)»؛

(وَ الْوَرَعُ جُنَّةٌ)

. ورع به معناى تقوا يا حد اعلاى تقواست به گونه‌اى كه انسان حتى از شبهات پرهيز كند. اين فضيلت انسانى از حالت خداترسى باطنى سرچشمه مى‌گيرد كه چون در برابر او گناهى ظاهر شود سدى در ميان او و گناه ايجاد كند.

تعبير به «جنة» تعبير جالبى است، زيرا سپر وسيله‌اى دفاعى در مقابل آماج تيرهاى دشمن يا شمشيرها و نيزه‌هاست گويا هواى نفس و شيطان پيوسته قلب انسان را هدف تيرهاى خود قرار مى‌دهد و انسان با ورع به وسيله اين سپر مى‌تواند از آزار آنها در امان بماند.

در حديثى از رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«لِكُلِّ شَىْ‌ءٍ أُسٌّ وَأُسُّ الْإيمانِ الْوَرَعُ؛

هر چيز اساس و شالوده‌اى دارد و شالوده ايمان ورع است». [2]

در حديثى كه از امير مؤمنان على عليه السلام در غررالحكم‌ نقل شده مى‌خوانيم:

«عَلَيْكَ بِالْوَرَعِ فَإنَّهُ عَوْنُ الدّينِ وَشَيْمَةُ الْمُخْلِصينَ؛

بر تو باد به پيشه كردن ورع، زيرا (بهترين) ياور دين و روش مخلصان است». [3]

سپس در پنجمين و آخرين جمله مى‌فرمايد: «رضايت و خشنودى (از

[1]. كافى، ج 2، ص 128، ح 2.

[2]. كنزالعمال، ح 7284.

[3]. غررالحكم، ح 5915.