و بد عمر و اجلى دارند مانند عمر و اجل انسان‌ها؛ به هنگامى كه دوران سختى پيش آيد صبر كنيد تا عمرش پايان گيرد و اجلش فرا رسد».

نيز گفته‌اند:

«إذا تَضَيَّفَتْكَ نازِلَةٌ فَأقْرِهَا الصَّبْرُ عَلَيْها وَأكْرِمْ مَثْواها لَدَيْكَ بِالتَّوَكُّلِ وَالْإحْتِسابِ لِتُرِحِّلَ عَنْكَ وَقَدْ أبْقَتْ عَلَيْكَ أكْثَرَ مِمَّا سَلَبَتْ مِنْكَ؛

هنگامى كه حادثه سختى به ميهمانى تو آمد با صبر و شكيبايى از آن پذيرايى كن و جايگاه آن را با توكل بر خدا و حساب عند الله گرامى بدار تا زمانى كه اين ميهمان از نزد تو برود در حالى كه بيش از آنچه از تو گرفته است براى تو باقى خواهد گذارد». [1]

آن‌گاه در سومين جمله مى‌فرمايد: «زهد ثروت است»؛

(وَالزُّهْدُ ثَرْوَةٌ)

. اشاره به اينكه انسان از ثروت آيا چيزى جز بى‌نيازى مى‌خواهد و آدم زاهدِ قانع، از همه خلق بى‌نياز است و چه بسا ثروتمندانى كه جزء نيازمندان هستند.

زهد همان بى‌اعتنايى به زرق و برق دنيا و مال و منال و شهرت و آوازه است.

زاهد كسى نيست كه فاقد اين امور باشد بلكه زاهد كسى است كه دلبسته و وابسته به اين امور نباشد؛ خواه آن را داشته باشد يا نه! بلكه مى‌توان گفت:

زاهدان از ثروتمندان غنى‌ترند، چرا كه ثروتمندان از يك سو بايد پيوسته ثروت خود را حساب و كتاب كنند و از سوى ديگر مراقب باشند سارق و دشمنى آن را از دست آنها نگيرد در حالى كه زاهدان از همه اينها بى‌نيازند. در حديثى از رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم كه خطاب به على عليه السلام فرمود:

«يَا عَلِيُّ إِنَّ اللَّهَ قَدْ زَيَّنَكَ بِزِينَةٍ لَمْ يُزَيِّنِ الْعِبَادَ بِزِينَةٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ مِنْهَا؛ زَيَّنَكَ بِالزُّهْدِ فِي الدُّنْيَا؛

اى على خداوند تو را به زينتى آراسته كه هيچ بنده‌اى به زينتى بهتر از آن نزد خداوند آراسته نشده است تو را به زهد در دنيا آراسته است». [2] و در حقيقت چنين است چون آراستگى به زهد انسان را به بسيارى از صفات ديگر از فضايل اخلاقى مى‌آرايد.

[1]. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 18، ص 90.

[2]. بحارالانوار، ج 39، ص 297، ح 103.